มนสิการรู้สึกลำคอแห้งผาก ศีรษะของเธอยังคงมึนวูบ และเธอก็แทบจะเซล้มลงไปกองกับพื้นทันทีที่ฝืนตัวเองมายืนอยู่ข้างเตียง เธอค่อยๆ ลากสังขารตัวเองเพื่อตะเกียกตะกายตรงไปยังประตูห้องที่จะพาเธอออกไปจากนรกแห่งนี้ ทว่าเดินไปได้เพียงสองก้าว มนสิการก็ถูกดึงรั้งเอาไว้จากคนที่เธอพยายามมองเมินเขาในครั้งแรกที่ลืมตาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ...ฉันอยากไปจากที่นี่”
หญิงสาววอนขอเสียงสั่น ดวงตาของเธอเริ่มซึมชื้นเพราะหยาดน้ำตาที่คลอคลอง
“ผมบอกคุณแล้วนะมิส” โรเบิร์ตมองหญิงสาวที่เขายื้อยุดเอาไว้ด้วยท่าทีสงสาร “ผมปล่อยคุณไปไม่ได้จนกว่าจะมีคำสั่ง”
ตอนนี้เขารู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้วถึงที่มาที่ไปของเธอ และจากร่องรอยบนเตียงนั่นตลอดจนท่าทีของเธอที่เกิดขึ้นแม้ในยามที่สติไม่สมบูรณ์เช่นนี้ยืนยันได้อยู่บ้างว่าเธอ...อาจจะไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็นของเล่นบนเตียงของไคลน์ เพนเดิลตัน
เธออาจจะเป็นอีกหนึ่งคนที่ถูกทำลาย.
