พอเช้าวันต่อมา ไคลน์จึงรีบตรงดิ่งไปยังบ้านจงสถิตถ์ ตอนนี้ทางโล่งสะดวกเพราะบ้านหลังน้อยนั้นไม่มีพี่ชายของมนสิการเนื่องจากทั้งคู่ต้องไปทำงาน ทั้งบ้านจึงเหลือเพียงมนสิการ มารดาของหญิงสาว และลูกชายของเขากับเธอเท่านั้น
และเมื่อเจอหน้าของมนสิการ ที่ดูเหมือนจะสดใสเปล่งประกาย และไม่มีวี่แววของอาการเจ็บป่วยแล้วไคลน์ก็รู้สึกตื้อตันในอก ความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นหัวใจ
เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเรียกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงจริงจังหลังจากที่เธอทรุดนั่งลงตรงกันข้ามกับเขาภายในห้องนั่งเล่นเล็กๆ ของบ้านจงสถิตถ์
“มน…”
“…คะ?”
“เรา…แต่งงานกันดีไหม”
น้ำเสียงหนักแน่นเล็ดรลดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของไคลน์ มนสิการจ้องมองเขานิ่ง ดวงตากลมโตของเธอนั้นมองเขาราวกับจะค้นหาความจริงใจในคำพูดของเขา ไคลน์ไม่ได้หลบสายตาเธอ กลับเลือกที่จะใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าเล็กๆ ของเธอเอาไว้
หลังจากฝ่าด่านหฤโหดจากว่าที่พี่เมีย (ซึ่งอันที
