“สวัสดี…มนสิการ”
“คะ…คุณ”
มนสิการเบิกตากว้างมองไคลน์ด้วยความตกใจแกมตื่นตระหนก เธออยากจะถอยห่างจากเขาแต่ติดที่ว่าตอนนี้เธออยู่ชิดขอบเตียงเสียแล้ว และประตูทางออกก็มีเพียงทางเดียว ซึ่งเป็นทางที่เขาเพิ่งเดินเข้ามานั่นเอง
ไคลน์สาวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาว หยุดยืนห่างเธอเพียงระยะก้าวเดียว
“คิดจะออกไปจากที่นี่ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ...” ดวงตาของชายหนุ่มจับจ้องมองตรงมายังเธอเสียจนมนสิการสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว “อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนเห็นผีสิ...อย่าบอกนะว่าเธอลืมกันไปแล้วน่ะ”
“คุณ…เข้ามาได้ยังไง” มนสิการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามระงับอาการสั่นของตนเองและทำสีหน้าให้ปกติ เพื่อไม่ให้ลูกสงสัย “ขะ…คุณเป็นใครคะ? ละ…แล้วมนสิการเป็นใคร ฉัน…ฉันไม่รู้จัก”
หญิงสาวแกล้งตีหน้าซื่อ ทั้งๆ ที่ไม่แนบเนียนเลยสักนิด
ไคลน์มองคนตรงหน้าแล้วแค่นเสียงหัวเราะ มองมนสิการที่รีบหันหลังกอดลูกด้วยสายตาดุดัน
“ไม่ร
