ไม่เกินครึ่งชั่วโมงต่อมา ไคลน์กับมนสิการก็พาเด็กชายเมธัสออกมาเที่ยวข้างนอก ไคลน์พามนสิการกับลูกชายไปเริ่มต้นเดินเล่นกันที่บริเวณจตุรัสสแควร์ก่อนเป็นอันดับแรก ที่นั่นพลุกพล่านไปด้วยนักท่องเที่ยวสมกับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวติดอันดับของลอนดอน
“เราจะเดินเล่นที่นี่จริงๆ เหรอฮะ”
เด็กชายเมธัสมองผู้คนอย่างสนอกสนใจ ในดวงตาของเด็กชายแฝงไว้ด้วยความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่สิ” ไคลน์ตอบรับด้วยน้ำเสียงใจดี “เราพาลูกไปได้ทุกที่ที่ลูกอยากไปเลย”
“เย้ๆ ป๊ะป๋า เราไปดูไอ้นั่นกันได้ไหมฮะ” เด็กชายชี้มือไปข้างหน้า ตรงนั้นกำลังเห็นคนถ่ายรูปกันเต็มเลย
“ไปสิ” ไคลน์ตามใจลูกชายทุกอย่าง
และพอเห็นว่าบิดาอนุญาต เด็กชายเมธัสก็วิ่งตื๋อตรงไปอย่างรวดเร็ว จนคนเป็นพ่อแม่แทบจะวิ่งตามแทบไม่ทัน
“เมธ อย่าเอาแต่วิ่งซนสิครับลูก เดี๋ยวก็หลงกันหรอก” มนสิการร้องสั่งคนเป็นลูกเสียงดัง เธอตีหน้าขึงขังใส่เด็กชายเมธัสที่หยุดชะงักอ
