สามวันต่อมา...
ไคลน์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ หลังจากที่ได้รับการติดต่อจากเพื่อนสนิทว่าพวกมันทุกคนอยู่ที่เมืองไทยแล้วในเวลานี้
หลังจากที่ไคลน์ถ่อสังขารไปรับพวกมันถึงสนามบินก็พบว่าเพื่อนสนิทของเขาทำตัวประหนึ่งว่างงานกันมากเพราะมากันครบทุกคน ไคลน์ถอนหายใจยาว ก่อนจะถามด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายทันที
“นี่พวกแก...มาทำไมกันวะ”
“มีคนเขาอยากเจอแกน่ะ พวกฉันเลยพามา”
ราฟาเอลตอบพลางยิ้มกว้าง
“ใคร?”
ไคลน์ถามเสียงห้วน และเจ้าของเสียงแปลกปลอมก็เดินแทรกเพื่อนสนิทของเขาออกมายืนเผชิญหน้ากับเขาทันที
“ฉันเอง”
“แมคคอล”
ไคลน์เรียกชื่อคนที่เขาไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ ชายหนุ่มหรี่ตามองแพททริกด้วยสีหน้าดุดัน ในขณะที่อีกฝ่ายก็จ้องมองตอบเขาอย่างไม่ลดละ
ไคลน์จัดการจองห้องพักให้เพื่อนๆ ทั้งหมดแล้ว และเมื่อทุกคนต่างแยกย้ายกันไปยังห้องส่วนตัว เหลือเพียงแพททริกที่ยังไม่ขยับไปไหน เนื่องจากดูท่าทางก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงมีธุร
