ซือหลินก้าวถอยหลังอย่างตื่นตระหนก เมื่อได้รับคำตอบจากมารดา จากนั้นนางก็เริ่มโวยวายอย่างขาดสติ
“ไม่! ทำไมหน้าข้าเป็นเช่นนี้ เจ้าเอาอะไรใส่ลงไปในน้ำ เจ้าคิดจะทำให้หน้าข้าเสียโฉมใช่หรือไม่” ซือหลินตรงดิ่งเข้ามา
ทว่านางยังไม่ทันถึงตัวพี่สะใภ้ ฝ่ามือใหญ่ก็ปะทะเข้ากับใบหน้าจนเสียหลักถอยไปด้านหลัง นั่นจึงทำให้นางหยุดได้
“ตนทำผิดยังคิดจะมาโทษผู้อื่น เจ้าสองคนช่างชั่วช้านัก” อินหลางตวาดเสียงดัง บ่าวในจวนจึงรีบคุกเข่าหมอบลงกับพื้น
“ขะ… ข้าไม่ได้ทำ ในน้ำนี้ต้องมียาพิษที่ทำให้ร่างกายมีคราบ พี่ใหญ่ท่านต้องเชื่อข้านะ ข้าเป็นน้องของท่านนะ”
“จนป่านนี้เจ้ายังไม่สำนึก ดูท่าข้าคงใจดีกับเจ้ามากเกินไปแล้วกระมัง เว่ยซาเตรียมรถม้าส่งคุณหนูสามไปที่หอพรหมจารี ในเมื่อนางไม่อยากแต่งงาน เช่นนั้นก็ไปบำเพ็ญตนเสีย อย่าได้ลงจากเขามาสร้างความวุ่นวายให้ใครอีก”
“ไม่! ไม่นะพี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่
