“ด้วยกัน ด้วยกัน” ปุณณดาหันมาทางสามี
“คุณไปเถอะค่ะทางนี้ฉันจัดการเอง หากลูกไม่เห็นคุณแกคงร้องไห้แป๊บหนึ่งก็คงหาย” นรวีร์พยักหน้ารู้ว่าภรรยาอึดอัดและลำบากใจอีกทั้งเรื่องการเลี้ยงและสั่งสอนลูกเขาเชื่อในฝีมือของหญิงสาวว่าเป็นแม่ที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่องจนลูกเขาน่ารักอย่างทุกวันนี้
“ป้อ ป้อมา ป้อมา” ลูกชายร้องไห้จ้ายกมือขึ้นกวักหาพ่อแต่นรวีร์ต้องตัดใจเดินจากไป ปุณณดานั่งลงในรถกับลูกชายเช็ดน้ำตาให้เขา
“น้องกานต์ครับไหนสัญญากับแม่แล้วไงว่าจะไม่ดื้อ เดี๋ยววันหลังเรามาหาคุณพ่อกันใหม่ดีไหมครับ” ลูกน้องส่ายหน้าไปมาไม่เอาท่าเดียว
“ถ้าน้องกานต์ดื้อวันหลังคุณแม่ไม่พามาหาคุณพ่อแล้วนะครับ” ได้ผลเด็กชายวีรกานต์ถึงกับหยุดร้องทันทีแต่ยังมีน้ำตาไหลอยู่และการสะอื้นเข้ามาแทน
“น้องกานต์เก่งมากเลยครับ เรากลับกรุงเทพกันก่อนนะครับ ไปหาคุณยายคุณปู่คุณย่ากันนะครับ”
“ป้อ” ลูกยังคงยกมือขึ้นกวักเรียกหาป้อ สายตาของเ
