'ฝาก... ฝากปอย... กับ... แม่กูด้วยนะ...'
รอยยิ้มครั้งสุดท้ายของเพื่อนสนิทเขาได้มีโอกาสได้เห็นมัน ทั้งที่ก่อนหน้าแทบจะไม่เผาผี สิ้นคำพูดฝากฝัง มือที่เขาจับเอาไว้ก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นล่าง ดวงตาที่เปิดกว้างเมื่อสักครู่ปิดลงทันทีเหมือนหมดห่วง
'ไอ้ปัฐน์! ไอ้ปัฐน์!'
เขาจำได้ว่าร้องเรียกให้เพื่อนฟื้นขึ้นมา ร้องเรียกจนเสียงแหบแห้ง แต่ร่างของปัฐน์ก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง จนมีเจ้าหน้าที่เข้ามากันให้ออกห่าง ภาพนั้นยังคงติดอยู่ที่ตาและหัวใจ แม้ว่าจะผ่านมาแล้วสองสัปดาห์ เป็นสองสัปดาห์ที่ทรมาน เขาบากหน้าไปที่บ้านของวดีทุกวัน แต่ไม่มีใครออกมาต้อนรับสักคน ภายในบ้านถูกปิดเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ แต่พวกเขาจะไปที่ไหนกันได้ เพราะตั้งแต่รู้จักกับปัฐน์มา พวกเขาก็ไม่ได้มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกเลย แต่ถึงกระนั้นนรวีร์ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาเทียวแวะเวียนมาดูแลและคอยถามข่าวคราวจากเพื่อนคนอื่น ๆ แม้จะไม่มีความคืบหน้าก็ตาม
