“ผมจะเข้าไปคุยกับปอยเอง"
เขาพูดไม่ทันขาดคำ ประตูกระจกก็ถูกเลื่อนเปิดออก พร้อมกับร่างอุ้ยอ้ายเดินออกมา สองมือมีตะกร้าข้าวของพะรุงพะรัง จนวดีต้องช่วยเข้าไปรับมาถือไว้เสียเอง
“รถมาแล้วค่ะป้า"
เธอพยายามปกปิดความเจ็บปวดด้วยการวางสีหน้าเรียบเฉยที่สุด แต่คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนดูออกว่าปุณณดากำลังฝืนตัวเอง
“ปอยพี่รู้ว่าปอยเกลียดพี่ ไม่อยากเห็นหน้าพี่ แต่ครั้งนี้พี่ขอร้องเถอะนะ "
นรวีร์ไม่พูดอะไรต่อเขาเข้าพยุงหญิงสาวเพื่อจะพาไปที่รถของตนเอง แต่ปุณณดาสะบัดออกจนหลุด เธอจ้องมองเขาเขม็ง
“ปอย... ปอยจะโกรธจะเกลียดพี่ยังไงก็ได้ ตอนนี้ปอยต้องไปโรงพยาบาลกับพี่ก่อน แล้วหลังจากนั้นพี่สัญญาว่าพี่จะไม่เข้ามาวุ่นวายกับปอยอีก" เขาอ้อนวอนหวังให้เธอวางทิฐิลงเพื่อเห็นแก่ลูก
“เริ่มกันตั้งแต่ครั้งนี้เลยแล้วกัน หลีกทางด้วยค่ะ"
ปุณณดาหันไปมองวดี ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวังเมื่อแท็กซี่เข้า
