“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะหนู...ปอย” บรรพตรับไหว้ดวงตาคู่นั้นมีความเมตตาให้กับเธอไม่น้อย แต่ปุณณดาก็เลือกที่จะหลุบมองลูกน้อยแทน
“พ่อเจอกับป้าวดีที่ด้านล่างได้ยินว่าหนูเองก็ไม่สบายด้วยใช่ไหม แล้วเป็นยังไงบ้าง” บรรพตนั่งลงข้างๆหลานชายที่หลับอุตุอย่างไม่ถือตัว
“หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะ”
“แล้วตาหนูเป็นยังไงบ้าง”
“รอดูอาการวันนี้อีกวันค่ะ ถ้าไม่มีอะไรน่าห่วงพรุ่งนี้ก็น่าจะกลับบ้านได้ ลูกดื่มนมได้ปกติแล้วค่ะ” คนรอฟังพยักหน้า สายตาจับจ้องมองใบหน้ากลมๆ เนื้อตัวจ้ำม่ำน่ากอดน่าฟัดไปทุกส่วนด้วยความอิ่มเอมใจเหมือนนรวีร์ไม่มีผิด การได้เป็นปู่ความรู้สึกมันยากที่จะอธิบาย ตื้นตันใจ ดีใจ และมีความสุข เขายื่นปลายนิ้วไปแตะส่วนที่ป่องที่สุดนั่นคือแก้มยุ้ยๆของเจ้าตัวเล็กแล้วน้ำตาจะไหลเสียให้ได้ด้วยความสงสารหลานชาย ตัวแค่นี้แต่ไม่สามารถอยู่กับพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตากันได้ ปู่ย่าก็๖องคอยหลบๆซ่อนในการมาเยี่ยมเยียนห
