“ปอยโกรธเกลียดพี่ได้ แต่ปอยอย่าทำตัวประชดพี่เหมือนวันนี้เลย” แม้สติสัมปะชัญญะจะไม่เต็มร้อยแต่ปุณณดาก็ไม่ได้เมาหัวราน้ำทั้งงานเธอดื่มไปแค่ครึ่งแก้วเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะไม่เคยดื่มของมึนเมาเลยทำให้รู้สึกมึนหัว บรรดาพี่เพื่อนของปัฐน์รวมถึงเพื่อนของนรวีร์ด้วยให้เธอนั่งหลับที่โต๊ะไปก่อนจบงานเลี้ยงแล้วจะมาปลุกเธอเองก็ไว้ใจพวกเขา เพราะคิดว่าทุกคนเห็นตนเองเป็นน้องสาว ทุกอย่างมันคงจะดีขึ้นหากแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาทำให้วุ่นวาย ไม่รู้พรุ่งนี้ลูกค้าคนนั้นจะเอาเรื่องอะไรบ้างแค่คิดก็รู้สึกหนักใจขึ้นมาแล้ว
“ก็ไม่แน่ เพราะนี่แค่ลองทำนิดหน่อยยังรู้สึกดีเป็นบ้าเลย” หญิงสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิท น้ำตาไหลลงมาจากหางตาทั้งสองข้างเธอรีบเช็ดมันออกโดยเร็ว อยากพูดออกไปแรงๆ อยากประชดประชันแต่เป็นเธอเองที่ยังรู้สึกเจ็บปวด ที่สลัดเขาออกไปจากใจไม่ได้ ปุณณดารู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เธอไม่อยากเป็นคนแพ้เหมือนที
