พิยดากับบรรพตกลับไปแล้ว ปุณณดานั่งลงที่เก้าอี้สีขาวตัวยาวในสวนด้านข้าง เธอปล่อยใจให้ล่องลอยไปอย่างไร้ทิศทางอดคิดถึงบทสนทนาของผู้ใหญ่ในวันนี้ไม่ได้ หรือนี่คือเหตุผลที่เขาคอยหลบหน้าหลบตาเธอกันแน่
“ปอยอยู่ตรงนี้นี่เอง" วดีอุ้มน้องกานต์มาให้เธอ หนูน้อยอ้าแขนเข้าหาแม่แต่ไกล
“ตื่นแล้วเหรอครับ ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจัง"
“ป้อๆ" หนูน้อยมองตามวดีเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะจากไป หัวใจของปุณณดากระตุกแรงทุกครั้งยามที่ได้ยินลูกเรียกหาพ่อ
“เกือบลืมไปแกคุยกับพ่ออยู่ แต่ป้าปวดห้องน้ำ" วดีหยิบโทรศัพท์ยื่นให้หลานสาว เธอมีสีหน้าลำบากใจแต่ก็ยอมรับมาเมื่อลูกชายของเธอเอื้อมมือไขว่คว้าสิ่งนั้น
“แกคุยกับพ่อค้างอยู่น่ะ เดี๋ยวป้ามา" เธอไม่รู้ว่าวดีตั้งใจหรือไม่ แต่หญิงสาวไม่มีทางเลือกเมื่อน้องกานต์งอแงจะเอาโทรศัพท์ในมือของเธอ
“ป้อ" หญิงสาวจำต้องถือโทรศัพท์ให้ลูกได้คุยกับเขา ทั้งสองไม่ทันได้ตั้งตัวจึงวางหน้าไม่ถูกกันไปตา
