ในปกครองของมาเฟีย

มะปราง หรือ ปราง คือชื่อของฉัน ส่วนมากคนเรียกแบบสั้นๆ มากกว่า ฉันอยู่กับย่าสองคน จะเรียกแบบนั้นก็ได้ เพราะพ่อของฉันก็ไม่ได้สนใจใยดีอยู่แล้ว ทิ้งเราสองคนไว้ให้อยู่ด้วยกัน ไม่เคยมาดูดำดูดีเลย และก็ไม่เคยคิดที่จะช่วยค่ารักษาพยาบาลของย่า ฉันไม่มีแม่ เท่าที่จำความได้ฉันก็โตมากับย่า พ่อเคยบอกว่าฉันถูกแม่ทิ้งตั้งแต่เกิดแล้ว ส่วนพ่อก็เลี้ยงไม่เป็น ก็เลยยกฉันให้กับย่า เราอยู่กันแบบ พอมีพอกิน เพราะหลังจากที่จบม.6 ฉันก็ต้องไปทำงาน จะเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยมันก็ไม่ไหว ถึงจะอยากเรียนก็เถอะ ค่ารักษาพยาบาลค่ายาของย่าในแต่ละเดือน มันค่อนข้างแพง ฉันก็เลยต้องทำงานหลายอย่าง เพื่อให้มันพอกับค่ายารักษา ฉันรู้ว่าที่ทำอยู่เนี่ยมันเหนื่อยและลำบาก แต่ฉันต้องทำ เพราะฉันรักย่าที่สุด และอยากให้ย่าอยู่กับฉันให้นานที่สุด แต่แล้ววันนึงฉันก็เหมือนถูกฟ้ากลั่นแกล้ง หมอบอกว่าตรวจพบเนื้องอกในสมองของย่า ซึ่งจะต้องทำการผ่าตัด แต่จะต้องส่งไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ใหญ่กว่านี้ และที่สำคัญค่ารักษา มันแพงมาก ลำพังคนที่ทำงานเงินเดือนหลักหมื่นอย่างฉัน จะหาเงินหลักล้านมาได้ยังไงกัน จนกระทั่ง ฉันได้รู้จักกับใครบางคน เขายื่นข้อเสนอให้กับฉัน เพื่อแลกกับเงินหลักล้านในการรักษา และจะดูแลจนกว่าย่าฉันจะหายดี ฉันตอบรับอย่างไม่ลังเลเลย ไม่รู้ด้วยว่าข้อเสนอที่ว่ามันคืออะไร เพราะสิ่งเดียวที่ฉันคิดอยู่ตอนนั้นคือ ฉันทำเพื่อย่า เพื่อคนที่ฉันรักที่เหลืออยู่คนเดียว จนได้ไปอยู่กับเขา ฉันถึงได้รู้ว่า ข้อเสนอที่ว่านั้น "มันคือการขายตัว"