คุณอรอุมาเว้นให้ทุกคนรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ก็แต่งงานไปกับน้องซะเลยสิ แม่ว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด” คุณอรอุมาพูดจริงจังไม่แสดงอาการล้อเล่นแต่อย่างใด ตรงประเด็นและไม่อ้อมค้อมเลยแม้แต่น้อย
“แค่กๆๆๆ” อภิรักษ์สำลักอาหารพร้อมๆ กับรำเพยเมื่อฟังประโยคนั้นจบ
“คุณแม่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรยัยตัวแสบเลยนะครับ”
อภิรักษ์ยกน้ำขึ้นดื่ม เมื่อข้าวที่ทานเข้าไปติดคอจนกลืนแทบไม่ลง
“แต่น้องเสียหายนะลูก”
คุณอรอุมาค้านเสียงแข็ง ทำสีหน้าจริงจังเกินเหตุ
“ยัยตัวแสบนี่เหรอครับจะเสียหาย ผมไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไรเลย มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ฝนตกหนัก เลยติดฝนอยู่ที่นั่นด้วยกัน”
“แต่แม่ว่าไม่ใช่เหตุสุดวิสัยหรือความบังเอิญหรอก ที่ลูกไปติดฝนกับน้อง”
“คุณแม่กำลังพูดอะไรผมไม่เข้าใจ”
อภิรักษ์ขมวดคิ้วเป็นปมในคำพูดกำกวมของมารดา
“แม่ว่าบุพเพสันนิวาสจ้ะ” อภิรักษ์กับรำเพยสำลักน้ำที่ดื่มพร้อมกันอีกรอบ
“โอ๊ย! แม่ครับ จะ
