EP7อยากเอาชนะ
1072 Words
หลังจากที่เพื่อนของชายหนุ่มออกไปกันหมด ภายในห้องพักฟื้นจึงเหลือแค่ชายหนุ่มกับหญิงสาวที่เอาแต่มองหน้ากันท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน
เจนนี่มองสภาพของชายหนุ่มด้วยแววตารู้สึกผิด ปากเล็กเบ้ออกจากกันเล็กน้อยคล้ายว่าเธอกำลังร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ พร้อมเมื่อเห็นสีหน้าของเจนนี่ก็ออกอาการลนลานทำอะไรไม่ถูก
“ฉันไม่เป็นอะไรเธออย่าทำหน้าแบบนั้นสิ“ ใช้มือแตะแขนของเจนนี่เบา ๆ
”เพราะฉันทำให้นายตกอยู่ในสภาพแบบนี้“ น้ำตาของหญิงสาวหยดแหมะลงมาอาบแก้มสวย เจนนี่สะอึกสะอื้นเบา ๆ เอาแต่พึมพำโทษตัวเองไม่หยุดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้พร้อมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เขาหัวแตกก็เพราะเธอ แขนหักก็เพราะเธอ เขาเป็นหนักขนาดนี้จะให้เธอรู้สึกดีได้อย่างไรกัน ไม่น่าเลย เธอไม่น่าดึงเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเธอเลย ยิ่งเห็นสภาพพร้อมในตอนนี้ เจนนี่ก็ยิ่งรู้สึกผิดสะอึกสะอื้นไห้จนตัวโยนจนพร้อมที่มองอยู่ยังอดนึกเอ็นดูเธอไม่ได้
“อย่าโทษตัวเองเลยนะ ฉันไม่เป็นไร” สุ้มเสียงอ่อนโยนเปล่งออกมา พร้อมถือวิสาสะกุมมือเจนนี่แล้วบีบเบา ๆ อย่างต้องการปลอบโยนหญิงสาวให้หายจากอาการคิดมาก
“ยังจะพูดว่าไม่เป็นอะไรอีกทั้งที่สภาพนายตอนนี้ดูไม่ได้เลยสักนิด”
“ฉันไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง อีกอย่างเธอก็บอกแล้วนี่ว่าจะดูแลฉันจนกว่าฉันจะหายดี“ พร้อมบิดยิ้มร้ายกาจออกมามองคนที่กำลังใช้มือเช็ดน้ำตาอย่างมีเลศนัย พร้อมปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งยามเจนนี่หันมาสบตา เขาแสร้งเอ่ยเสียงเศร้าสร้อยออกมา ”หรือว่าเธอจะไม่ดูแลฉัน“
”มันไม่ใช่อย่างนั้น เอาเหอะช่างมัน เอาเป็นว่าฉันจะเป็นพยาบาลจำเป็นให้นาย ดูแลนายจนกว่านายจะหายดี โอเคไหม“ เจนนี่รวบรัดตัดตอนอย่างรวดเร็ว เลิกคิ้วถามพร้อมที่นอนอยู่ พร้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ ”เจ็บแผลเหรอ“
เจนนี่ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของพร้อม เม็ดเหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาขณะที่พร้อมขบกรามกรอดระงับความเจ็บปวดไว้
”อ่า“ ให้ตายสิ พอยาหมดฤทธิ์แล้วเขารู้สึกเจ็บฉิบหาย เจ็บทั้งแขนที่หักและหัวที่แตก เจ็บจนเหมือนร่างจะแหลกเป็นเสี่ยง ๆ
พร้อมหลับตาพริ้มพยายามขบกัดความเจ็บปวดไว้โดยมีสายตาห่วงใยของเจนนี่มองเขาไม่ละสายตา เจนนี่รีบกดเรียกพยาบาลเข้ามาดูอาการของพร้อมเร็วพลันเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของชายหนุ่มตรงหน้า หัวใจของหญิงสาวเต้นระริกรัวด้วยความเป็นห่วงพร้อมจับหัวใจ
พยาบาลเข้ามาฉีดยาแก้ปวดพร้อมทั้งยานอนหลับให้กับชายหนุ่ม ไม่นานชายหนุ่มก็หลับสู่ห้วงนิทราไป
เจนนี่ไล่สายตามองดวงหน้าของพร้อมด้วยความรู้สึกหลากหลาย มุมปากหยักผุดรอยยิ้มเล็ก ๆ ออกมายามที่นิ้วเรียวจิ้มลงแก้มสากเบา ๆ อย่างหยอกเย้าคนที่นอนหลับอยู่
เวลาที่พร้อมสิ้นฤทธิ์เขาเหมือนเด็กน้อยน่ารัก ผิดกับตอนปกติโดยสิ้นเชิง พร้อมในตอนปกติน่ะเขาเปรียบเสมือนเสือร้ายที่พร้อมต้อนเหยื่อให้จนมุมและจำนนอยู่ใต้โอวาทของเขา
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาที่เธอได้ใช้ชีวิตและทำความรู้จักกับชายหนุ่ม ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เวลาที่นานมากนักแต่เจนนี่ก็รับรู้และสัมผัสได้ว่าพร้อมเป็นคนค่อนข้างอันตรายและค่อนข้างรับมือยาก
ไม่ว่าจะการกระทำหรือปากของเขาก็หมาเท่า ๆ กัน
ถ้าให้เจนนี่เลือกระหว่างพร้อมในตอนหลับกับพร้อมในตอนตื่นนอน เธอขอเลือกเขาในตอนหลับดีกว่าเพราะเธอน่ะชอบในตอนที่พร้อมสิ้นฤทธิ์ชะมัดเลย
“อื้อ”
เสียงครางในลำคอดังผะแผ่วก่อนที่พร้อมจะลืมตาตื่น ชายหนุ่มกระพริบตาแผ่วเบาปรับม่านสายตารับสิ่งไม่คุ้นเคยตรงหน้า คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงก่นด่าของเจนนี่ดังมาจากไหนสักที่ ถ้อยคำหยาบคายพ่นออกมาจากปากเธอไม่หยุดบ่งบอกถึงอารมณ์เดือดดาลได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มฟังเสียงด่าของหญิงสาวเงียบ ๆ โดยไม่คิดเรียกหรือเอ่ยห้ามปรามเธอออกมา พร้อมพอจับใจความได้บางประโยคที่หญิงสาวก่นด่าและได้รู้ว่าคนที่เธอกำลังด่าอยู่คือแฟนเก่าของเธอ
เสียงด่าของเจนนี่เงียบไปแล้วนานหลายทีกว่าเธอจะกลับเข้ามาในห้อง เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังลืมตามองเธออยู่
“ตื่นนานหรือยัง”
“เธอคุยกับใครอยู่“
”กับพี่เจน่ะ ฉันโทรไปด่าเขาเรื่องนายมา“
”เหรอ“ พร้อมถามอย่างไม่รู้สึกไม่รู้สาแล้วแกล้งถามต่อว่า “มันว่าไงบ้าง”
“พี่เจบอกว่านายเป็นคนไปหาเรื่องเขาก่อน”
“ใครจะบ้าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัว” พร้อมทำหน้าเลิ่กลั่กตอบเจนนี่ออกไป “ว่าแต่เธอช่วยเลิกเรียกไอ้นั่นว่าพี่สักทีได้ไหม” คนที่ทนฟังไม่ไหวเอ่ยทักท้วงออกมา
“ทำไมอะ”
“ฉันก็อายุมากกว่าเธอตั้งหกปีทำไมเธอไม่เรียกฉันว่าพี่บ้าง”
“ไม่อะ” พร้อมชักสีหน้าไม่พอใจใส่หญิงสาว
“อายุฉันเป็นผัวเธอได้แล้วนะ”
เขาสามสิบ เธอยี่สิบสี่วัยกำลังพอดีเหมาะสมกันมากราวกับกิ่งทองใบหยก ทว่าคำตอบที่พร้อมได้รับจากหญิงสาวกลับทำพร้อมเดือดดาล
“ไม่ให้เป็นอะ”
”บัดซบ“ พร้อมสบถหยาบพลางจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง
ยิ่งเธอปฏิเสธพร้อมก็ยิ่งอยากเอาชนะความพยศของเธอให้ได้ สักวันเขาจะทำให้คนเย่อหยิ่งอย่างเธอยอมศิโรราบต่อเขาให้ได้เลยคอยดู เธอต้องอยู่ภายใต้อาณัติของเขาจนหาทางออกไม่เจอในสักวัน
- Writer
