ตอนที่ 16
คำบอกรักที่ชัดเจน
หมอคีรินทร์เดินทางกลับไปต่างประเทศพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจที่ทิ้งให้เธอเผชิญกับความเหงาและความเสียใจกับความสูญเสียมารดาของคนรัก
เขาโทรศัพท์หาปริณดาบ่อยขึ้น พยายามพูดคุยและปลอบโยน แต่ทุกครั้งที่คุยกันคีรินทร์รู้สึกเหมือนปริณดาไม่ค่อยอยากคุยกับเขา เหมือนมีกำแพงบางอย่างกั้นขวางอยู่ระหว่างพวกเขา เสียงของเธอฟังดูเฉยชาและเบื่อหน่ายจนเขาจับความรู้สึกนั้นได้
“เหนื่อยไหมน้ำ” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่กำลังเดินกลับห้องพักในคืนอากาศเย็นมากกว่าปกติ
“ก็เรื่อยๆ งานเยอะมาก”
“พักผ่อนบ้างนะน้ำ ผมเป็นห่วงนะ คนเป็นหมอต้องรักษาร่างกายให้แข็งแรงก่อนจะรักษาผู้ป่วยได้นะ แต่ถ้าไม่ไหวน้ำก็ลาหยุดนะ มาเที่ยวที่นี่ไหมผมจะจัดการเรื่องตั๋วให้”
“น้ำเพิ่งลาไปเองนะ จะลาอีกคงไม่ได้ เหนื่อยยังไงก็ต้องทนทำงานนั่นแหละ”
“ผมเป็นห่วงน้ำนะ ถ้ากลับไปอยู่ได้ตอนนี้ก็คงดี”
