“เสด็จพ่อ….ลูก….ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ไม่สั่งลงโทษที่ลูก…โกหกเรื่องของอันเฟยก่อนหน้านี้พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการจะหลีกเลี่ยง และกลัวว่าข้าจะหาคนมาเป็นพระชายาให้กับเจ้าสินะ นับว่าเจ้าฉลาดที่พานางเข้ามาได้ถูกจังหวะ แม้ว่าข้าจะตามใจเย่จวินกับฮองเฮาที่ส่งสนมไปให้เจ้าสองคน แต่เจ้าก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ หากว่าเจ้าไม่รีบหาพระชายาด้วยตนเอง ไม่นานพี่ชายของเจ้ากับฮองเฮาคงหาเรื่องยัดคนของพวกเขาเข้าไปที่จวนของเจ้าอีก”
“พ่ะย่ะค่ะ ลูกทราบว่าเสด็จพ่อลำบากพระทัยในเรื่องนี้ สิ่งเดียวที่พระองค์จะช่วยลูกได้คือตั้งพวกนางเป็นเพียงสนม”
“ข้าดีใจที่เจ้าฉลาดพอที่รู้ถึงความคิดของข้า ไม่เสียแรงที่เป็นรัชทายาทของฉินโจว เจ้ารีบกลับไปเถอะพรุ่งนี้จะพาองค์ชายและองค์หญิงหงหนานมาเข้าเฝ้ามิใช่หรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นลูกขอทูลลา”
“ฟู่เฉิน…”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“พ่อ….รู้สึกผิดกับเจ้าจริง ๆ เรื่องของแม่เจ้า มีเพียงสิ่งนี้ที
