“นี่…พวกเจ้าเบา ๆ หน่อย ให้เกียรติฝ่าบาทบ้าง อันเฟยเจ้าไปหัดคำพวกนี้มาจากไหนเจ้าไม่กลัวว่า…” “ท่านแม่หากมัวแต่กลัวอันเฟยมิต้องหัวหดอยู่แต่ในจวนเหมือนสนมลี่หรือเจ้าคะ ท่านไม่เห็นหรือว่าสนมซูกระเด็นไปคนหนึ่งแล้ว อันเฟยเจ้าไปอยู่จวนอ๋องสบายดีใช่หรือไม่” “พี่รองข้าคิดถึงพวกท่านมาก ๆ เลย คิดถึงท่านแม่ด้วย เจ้าด้วยหลินอี” “แหม ไม่ต้องมาอ้อนเลยเด็กคนนี้นี่เจ้าพึ่งไปจากจวนแค่ไม่กี่วันเองนะ” “อันเฟย ข้าขอเวลาสักครู่ได้หรือไม่” ฮั่วเทียนอี้เดินเข้ามาพร้อมสีหน้าที่เคร่งขรึมเล็กน้อย อันเฟยที่ยืนคุยอยู่กับฮั่วฮูหยินและพี่ ๆ ต่างก็หันมามองเขาด้วยความแปลกใจเช่นกัน “พี่ใหญ่ ท่านมีธุระอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ” “ตามข้ามาสักครู่หนึ่งเถอะ” “เจ้าค่ะ ท่านแม่ พี่รองข้าขอตัวสักครู่นะเจ้าคะ” “ไปเถอะ ๆ” อันเฟยเดินตามเทียนอี้ออกไปที่สวนด้านนอกตำหนักจัดเลี้ยง เมื่อเดินมาถึงริมสระใต้ต้นดอกเหมยเขาก็หันมา “อันเฟย