อันเฟยเงียบไปพร้อมกับปล่อยให้เขาอุ้มนางท่าเด็กเหมือนกับทุกครั้ง เมื่อมาในห้องสิ่งแรกที่เขาทำคือพานางมาวางที่เตียงและเดินไปลงกลอนประตู อันเฟยหันมาถามเขาอีกครั้ง
“ท่านอ๋องไม่รีบไปเรือนหลังหรือเพคะ พระองค์นัดกับ…”
“เจ้าจะยั่วโมโหข้าไปถึงเมื่อไหร่หมิงอันเฟย เจ้าคงคิดว่าข้าใจดีกับเจ้ามากเกินไปใช่หรือไม่ถึงได้กล้าพามันมาเหยียบหน้าข้าถึงในจวน”
“พระองค์รับสั่งอันใดเพคะหม่อมฉันเพียงแค่…ว้าย!! ท่านอ๋อง….”
เขาล้มลงบนตักนางและหมดสติไป นี่เขาคงมิได้โกรธจนเป็นลมไปหรอกนะ อันเฟยรีบดันตัวที่หนักของเขาออกไปแต่นางพบว่าร่างกายท่านอ๋องร้อนดุจไฟ
“พระองค์มีไข้สูง เหตุใดจึง…”
“อย่าไปนะ…อย่าไป”
“หม่อมฉันจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ปล่อยก่อนเพคะ”
“อย่าไป….”
เสียงเขาหายไปพร้อมกับอันเฟยที่ลูบไปตามหน้าผากและแก้มของเขา ลมหายใจของท่านอ๋องร้อนผ่าว เขาจับไข้มาได้สองวันแล้วตั้งแต่ไปนอนในห้องหนังสือแต่ก็มิได้บอกนางหรือใคร
