ณ โถงใหญ่ภายในเพนต์เฮาส์ เวลา 15.30 น.
“เซ็น”
เสียงหวานเอ่ยพูดกับลูกชายที่นั่งนิ่งอยู่ยังโซฟา วิธีการยื้อเวลาและทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่แม่ต้องการนั้นดูเหมือนว่ามันกำลังจะไม่สามารถยกขึ้นมาใช้ได้อีกต่อไป เวลาของเขานั้นหมดแล้วแม่กำลังโมโหมากด้วย แม้จะใช้รอยยิ้มหวานเข้าปกปิดก็ตามแต่สายตาของแม่มันหลอกกันไม่ได้จริง ๆ
เอายังไงดีวะเนี่ย แล้วทำไมต้องมาเสียทุกอย่างที่เป็นของตัวเองเพราะการแต่งงานด้วย ไม่เข้าใจเลย
“เซ็น” แม่พูดย้ำคำเดิมอีกครั้ง นิ้วเรียวชี้ลงยังช่องว่างที่รอให้เขาเซ็นชื่อตัวเองลงไป
“ทำไมต้องให้แต่งงาน ทำไมลงไปเล่นตามเกมของตระกูลลอมบาร์ดี” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถาม ตั้งแต่เช้าที่แม่อยู่ที่นี่ก็ถูกตั้งคำถามใส่อยู่ตลอดและอีกฝ่ายจะตามด้วยการบังคับให้ต้องเซ็นทะเบียนสมรสด้วยเช่นกัน
“เรื่องตระกูลน่ะเราเอื้ออำนวยกันอยู่แล้ว อีกฝ่ายเองก็มีสิ่งแลกเปลี่ยนที่น่าพึ่งพอใจ แต่สิ่งสำคัญก็คือกัสสอ
