“อะไรเนี่ย”
ดวงตากลมจ้องเขม็งอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ อะไรจะไม่ยอมปล่อยให้ห่างขนาดนี้เนี่ย! แล้วบอกว่าครบหนึ่งวันของฉันคือพรุ่งนี้แต่นี่เขามาเที่ยงคืน... เที่ยงคืนก็พรุ่งนี้แล้วนี่หวา มันถูกอย่างที่เขาพูดแล้วนี่
“ครบเวลาแล้วไง” กัสพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ทำหน้าใสซื่อกะพริบตาปริบ ๆ ชวนหมั่นไส้
“ที่ไม่ยอมกลับบ้านเพราะรอเวลาเที่ยงคืน”
“ยูรารู้ว่าพี่ยังอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า สายตาดูจะดีใจที่ฉันรู้เรื่องที่เขารออยู่ที่คอนโดตลอดไม่ยอมกลับบ้านนะ มันก็ตรงตามที่ซินเซียเล่ามานั่นแหละ แต่ถ้าให้เดาจากอุปนิสัยของกัสล่ะก็ ฉันจะคิดว่าเขาจอดรถทิ้งไว้แล้วให้ลูกน้องอยู่แทน ส่วนตัวเองกลับบ้านไปเมื่อถึงเวลาก็ค่อยมาอีกที
“ทำหน้าเหมือนดีใจที่รู้ ตั้งใจให้ใครมาบอกหรือไง”
“ก็แค่ดีใจที่ยูรารู้ มันเท่ากับว่าใส่ใจ” ฉันไม่ได้ใส่ใจสักหน่อย เข้าข้างตัวเองสุด ๆ ไปเลยนะ
“รับรู้ก็อาจจะไม่ได้หมายความ
