“ไม่หลงกลหรอก”
แม้จะใจสั่นไปบ้างแต่ฉันมองออกว่ามันก็แค่การกวนประสาทจากเขา เสียงนุ่มทุ้มนั่นพาให้ใจสั่นแต่มั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการกลั่นแกล้งปั่นหัวกันมากกว่า การที่เราพูดคุยกันได้อย่างคนปกติมันย่อมดีกว่าการต้องมานั่งเถียงกันทุก 5 นาทีแน่นอน เพียงแต่ฉันต้องไม่หลงกลเขาก็แค่นั้นเอง
“หลงกลอะไร” กัสยังไม่ยอมถอยออกห่าง แล้วยังใช้แขนที่กอดรั้งเอวออกแรงดึงตัวฉันเข้าไปหาตัวเองยิ่งขึ้น
“...ปล่อยนะ” หน้าจอโน้ตบุ๊กค่อย ๆ ปิดลงเพราะลำตัวที่โน้มเข้าหาของกัส เขาไม่สนใจว่าสิ่งของจะเป็นยังไง จะพังหรือไม่ เพราะสายตายังจับจ้องเพียงแค่ฉัน
“จะผลักอะไรหนักหนา” เมื่อฉันยังเอาแต่ต่อต้านกัสก็เริ่มแสดงความหงุดหงิดออกมา
“เป็นอะไร...แปลกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวแล้วเลือกที่จะถามออกไปตรงไปตรงมา ฉันว่าเขาจะกลับมาเป็นแบบเดิมเพราะคำถามนี้แหละ โดนด่าแน่นอนเตรียมตัวเลย
“โดนจับได้ซะแล้ว” กัส
