“ไม่”
คำปฏิเสธออกจากปากฉันอย่างไม่ลังเลแล้วพยายามกระเถิบตัวออกห่าง มือทั้งสองข้างจับเข้าพนักวางแขนออกแรงยกเก้าอี้ออกห่าง แต่สุดท้ายก็ถูกกัสดึงให้นั่งลง เคียงข้างเขาเช่นเดิมแล้วยังใช้แขนข้างหนึ่งโอบรั้งเอวบางเอาไว้ ไม่ยอมให้ออกห่างไปไหน
“จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามข้างหู เขาโน้มหน้าลงหาคลอเคลียข้างแก้ม
“จะไปนั่งที่ของตัวเอง เอาหน้าออกไปไกล ๆ ได้มั้ยเดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก” ทำแบบนี้ตั้งใจแกล้งกันนี่ ลืมไปหรือเปล่าว่านี่มันอยู่ในบ้านเขาแล้วต้องมีคนแอบมองเราอยู่แน่ ๆ ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงนะ!
“นั่งข้างกันนี่แหละ”
“จานของฉันอยู่ตรงนั้น” นิ้วชี้ไปยังชุดจานของตัวเองที่วางอยู่เยื้องออกไป ตอนนี้ถ้าไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันได้ เขาคงทำไปแล้ว
“ดึงมาตรงนี้” ทำไมต้องให้อยู่ใกล้กันตลอดเวลาด้วย
“อย่าเอาแต่ใจตัวเองได้มั้ย มื้อเช้ายังไม่ทันจะผ่านไปก็ดูเหมือนจะมีเรื่องกันให้ได้แล้ว” ยังไงกัสก็จะให้ฉั
