1 ชั่วโมงต่อมา
“ไปทำงานได้แล้วเดี๋ยวพ่อก็รู้หรอกว่ามาหาเรา”
หลังจากจัดการซื้อของเสร็จเรียบร้อยและสามารถควบคุมอารมณ์ของโซอี้ได้แล้ว ก็ถึงเวลาที่เราต้องแยกย้าย ฉันต้องไปหาแม่ต่อส่วนเธอต้องไปทำงาน แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่อยากไปทำงานของตัวเอง โซอี้เหมือนจะอยากไปกับฉันมากกว่า
“จะไปหาคุณน้าเหรอ” คุณน้าที่เธอหมายถึงก็คือแม่ของฉันนั่นแหละ
“อือ” ฉันพยักหน้าแล้วขานตอบกลับลำคอ สายตามองไปยังผู้ชายทั้งสองที่กำลังทยอยยกของใส่ท้ายรถ
“อยากไปด้วย คิดถึงอาหารฝีมือคุณน้า” โซอี้พูดเสียงแผ่วเบาปนเศร้า เธอรู้ดีว่าทำอย่างนั้นไม่ได้ถ้าหายตัวไปนานพ่อต้องสงสัยเอาได้
“เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ จะบอกแม่ให้ว่าโซอี้คิดถึง” ฉันไม่ได้ปฏิเสธห้ามไม่ให้เธอเจอแม่ อย่างน้อยคนที่เคยอยู่บ้านเดียวกันมาและบ่อยครั้งที่แม่จะเป็นผู้ดูแลโซอี้ช่วงที่เธอต้องอยู่คนเดียว
“ก็ได้...ขอเบอร์โทรศัพท์ใหม่หน่อยสิ เดี๋ยวเราจดใส่กระดาษเอา
