หมับ!
ฉันปล่อยมือที่กอดโน้ตบุ๊กอยู่ข้างหนึ่งเปลี่ยนไปตะครุบจับมือของเขาไว้แน่น เอียงใบหน้าหันกลับไปมองคนข้างหลังซึ่งอีกฝ่ายจ้องหน้าฉันกลับมาด้วยเช่นกัน เกิดอะไรขึ้นกับเขาเนี่ย! หายไปไม่กี่ชั่วโมงกลับมาจำหน้าฉันไม่ได้แล้วหรือไงว่าเป็นใครฮะ!
“อย่านะ...เมาใช่มั้ย” ยังไงก็เมา สภาพนี้เมามากด้วย!
“....” ไร้เสียงตอบรับ แต่ยังรับรู้ได้ถึงมือที่พยายามจะเปิดเสื้อฉันขึ้น ตอนนี้สามารถใช้มือได้แค่ข้างเดียวเพราะอีกข้างกอดโน้ตบุ๊กเอาไว้ การยื้อแรงกันไปมาระหว่างเราจึงเกิดขึ้น ยังไงฉันก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่ดี แรงเยอะเป็นบ้าเลย!
“อย่า! เมาก็ไปนอนสิ ไปนอน ไปนอน ไปนอน!” ฉันแหกปากแผดเสียงอย่างไม่ยอม เขาต้องได้สติกลับมาเดี๋ยวนี้ เป็นคนเมาที่เดาอารมณ์ได้ยากแล้วยังหื่นอีกหรือไง!
“เราจดทะเบียนสมรสกันแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าจะถอดชุดนอนคนที่เป็นเมียตัวเองไม่ได้หรือไง” คำถามที่ฟังยังไงก็ดูไม่น่าสงสัยตามสักนิด แต่มัน
