แม่นมหูโทษตนเองอยู่ทุกวัน จนคิดอยากจะฆ่าตัวตายให้พ้นความรู้สึกผิดไปเสีย แต่นางก็ไม่อาจทิ้งสวีซื่อที่นางก็เลี้ยงดูมาแต่น้อยไปได้เช่นกัน
“แม่นม ข้ากลับมาอยู่กับพวกท่านแล้ว ตอนนี้ท่านก็หักห้ามใจหยุดร่ำไห้เสียเถิดขอรับ” จ้าวซ่งเริ่มกระอักกระอ่วนใจ เขาไม่คิดว่าการที่เขาหายไปจะทำให้ทุกคนเศร้าใจมากถึงเพียงนี้
“บ่าวไม่ร้องแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะรีบไปเก็บของนะเจ้าคะ” นางเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปเรียกบ่าวให้ตามเข้าไปเก็บของภายในเรือน
ยามนี้ใกล้จะถึงมื้อเย็นแล้ว หากยังไม่รีบลงมือเกรงว่าจะไปถึงจวนของจ้าวซ่งแล้วจะเลยมื้อเย็นไปนาน
ลุงหม่าที่ติดตามมาด้วย พาผู้เป็นนายทั้งหมดไปส่งที่จวนก่อน แล้วตัวเขาจะย้อนพาคนมาช่วยบ่าวของตระกูลจ้าวเก็บของอีกครั้ง
“เยี่ยเออร์ เจ้าได้จวนพระราชทานเป็นหลังนี่รึ” สวีซื่อเอ่ยถามหลานสาวอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะนางรู้มาว่าจวนหลังนี้เดิมที เป็นตำหนักของอ๋อง แต่เรื่องราวหลัง
