ตอนนี้หรันเยี่ยนางอายุเกือบจะครบสิบห้าปีอยู่อีกไม่กี่เดือนแล้ว จะมากล่าวหาว่านางยังเป็นเด็กอยู่ได้อย่างไร มารดากับท่านย่าก็เริ่มถามหาคู่หมายในเมืองหลวงที่เหมาะสมให้นางกันแล้วด้วย
นางเผลอก้มลงมองที่หน้าอกแบนราบของตนเอง “ก็ข้ายังไม่โต” นางถอนหายใจออกมา ก่อนจะก้าวเท้าลงไปนั่งแช่น้ำพุร้อน
“ฮึก...จะ เจ็บ” หรันเยี่ยเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ
มันไม่ได้เจ็บปวดเล็กน้อยอย่างที่เสี่ยวไป๋บอกไว้ แต่มันเจ็บมาก เจ็บเช่นนี้นางคิดว่าคงไม่รอดไปแน่แล้ว พอคิดจะลุกขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อน เสียงของเสี่ยวไป๋ก็ตะโกนดังมาที่นาง
“อย่าลุกขึ้นมาเป็นอันขาด จนกว่าเจ้าจะหายเจ็บปวด มิเช่นนั้นหากเจ้าเป็นอันใดขึ้นมาจะโทษข้ามิได้”
“ตะ...แต่...ขะ...ข้า ไม่ไหว” นางกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดที่ได้รับ
“เพียงครู่เดียวเท่านั้นอาเยี่ย เจ้าอดทนหน่อย” เสียงของเสี่ยวไป๋กังวลไม่น้อย แต่มันมิอาจจะเข้ามาหานางได้ เพราะไม่รู้ว่าหรันเยี่ยนางอ
