ข้าคือ ราชินีแห่งเกมปลูกผัก

บทนำ

“เฮ้ย ด่านสุดท้ายแล้วเหรอเนี่ย!!!” หรันเยี่ยร้องออกมาด้วยความหงุดหงิด

เมื่อเกมปลูกผักที่เธอเล่นมาปลายปี กำลังจะจบลงในด่านสุดท้าย เธอเสียเงินเติมไปไม่ใช่น้อย เพื่อให้ได้ของมาเร่งผลผลิตในฟาร์มของเธอ

เกมปลูกผักยอดฮิตมีทั้งหมดหนึ่งร้อยด้าน เมื่อครู่หรันเยี่ยเพิ่งจะผ่านด่านที่เก้าสิบเก้ามา อีกเพียงด่านเดียวเธอก็จะได้ชื่อว่าเป็นราชินีแห่งเกมปลูกผักแล้ว

ชีวิตคุณหนูที่แสนน่าเบื่อของหรันเยี่ยมีเพียงเกมปลูกผักที่ทำให้เธออยากจะตื่นแต่เช้าเพื่อมาเก็บผลผลิตในฟาร์ม

ในจะผักที่จะต้องส่งให้ลูกค้านับร้อยออเดอร์ที่มีเข้ามา ทั้งยังสัตว์ที่เลี้ยงไว้ เธอยังต้องให้อาหารและยังจะต้องนำพวกมันไปแปรรูปเป็นสินค้าต่างๆ เพื่อส่งขายออกไป

เงินในเกมของหรันเยี่ยมีนับพันล้าน ถึงอย่างนั้นหากจะต้องซื้อสินค้าที่เร่งการเจริญเติบโตของพืชเธอก็ยังต้องใช้เงินในโลกของเธออยู่ดี

หรันเยี่ยเป็นบุตรสาวมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของกรุงปักกิ่ง ทั้งยังเป็นบุตรสาวคนเล็กที่มีพี่สาวพี่ชายคอยตามใจอยู่ตลอด เธอแทบไม่ต้องทำงานหนักอย่างพี่น้องคนอื่น อยู่เที่ยวเล่นใช้ชีวิตไปวันๆ เท่านั้น

คุณพ่อคุณแม่ของเธอต้องการให้เธอเข้าไปทำงานให้บริษัทของตระกูลเสียที หลังจากที่เรียนจบมาได้หนึ่งปีแล้ว แต่หรันเยี่ยขอเล่นเกมปลูกผักของเธอให้จบด่านเสียก่อน

แม้จะดูเป็นข้ออ้างที่ไร้สาระ แต่เธอก็ไม่อยากจะต้องนำเรื่องเกมมาเป็นภาระ เพราะต้องการจะมุ่งมั่นทำงานอย่างเต็มที่ให้สมกับที่ครอบครัวของเธอส่งไปเรียนไกลถึงเมืองนอก

ด้วยการเรียนที่หนักหนา คุณพ่อคุณแม่จึงไม่ได้บังคับลูกสาวคนเล็กเท่าที่ควร ปล่อยให้เธอได้หยุดพักสมองเล่นเกมอยู่ที่บ้านไปก่อน

กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ข้างโต๊ะหัวเตียงดังขึ้น หรันเยี่ยมองเบอร์ที่โทรเข้ามาอย่างแปลกใจ

ลี่อิง เพื่อนสาวที่เรียนมาด้วยกันตอนมัธยมปลายโทรเข้ามาหาเธอ นับตั้งแต่ที่เธอไปเรียนต่างประเทศ น้อยครั้งที่จะได้พูดคุยหรือนัดเจอกัน

“ลี่อิง โทรมาฉันได้ มีเรื่องอะไรเหรอ”

“อาเยี่ย พรุ่งนี้เพื่อนๆ นัดเจอกัน เธอมาได้ไหม”

“อืม...ได้ ที่ไหนละ เธอส่งสถานที่มาให้ฉันก็แล้วกัน” หรันเยี่ยตอบรับไปทันที เพราะเธอก็อยากจะออกไปรังสรรค์กับเพื่อนคนอื่นบ้างเช่นกัน

พอถึงวันเสาร์เธอให้คนขับรถพาไปส่งยังสถานที่นัดในช่วงตอนสาย

“คุณลุงกลับไปเลยค่ะ เดี๋ยวเยี่ยเยี่ยเรียกรถกลับเองค่ะ” เธอมาอยากให้คนขับรถต้องรอรับเธอ ด้วยไม่รู้ว่าจะสังสรรค์เสร็จกี่โมง

“ได้ครับ”

หรันเยี่ยใช้เวลากับเพื่อเก่าไปไม่น้อย พอออกมาจากร้านอาหารท้องฟ้าด้านนอกก็มืดเสียแล้ว

ครืด ครืด โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างสั่นขึ้น เป็นการเตือนเธอว่าถึงเวลาให้อาหารสัตว์เลี้ยงในฟาร์มแล้ว

หรันเยี่ยยืนรอรถที่เรียกให้มารับอยู่หน้าร้านอาหาร มือของเธอก็กดให้อาหารสัตว์เลี้ยงในเกมไปด้วย

ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ดดดด เสียงบีบแตรรถที่ดังขึ้นไม่ไกลทำให้หรันเยี่ยสะดุ้งตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมาดู

“ตกใจหมด หวังว่าจะไม่มีใครได้รับอันตรายถึงชีวิตนะ”

ด้านหน้าที่อยู่ไม่ห่างจากเธอมากนักกำลังเกิดอุบัติเหตุรถสองคันพุ่งเข้าชนกัน เธอตบที่หน้าอกที่ยังสั่นจากความตกใจไม่หาย

แต่แล้วเสียงบีบแตรที่ลากยาวอีกครั้งก็ดังขึ้น หรันเยี่ยหันหน้าไปตามเสียงด้วยใจที่สั่นระรัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่

แสงไฟหน้ารถที่ส่องมาทางที่เธออยู่ ทำให้ดวงตาสวยเบิกกว้างราวกับจะถลนออกมา รถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็ว ไม่อาจจะเบรกได้ทันเพราะด้านหน้ามีอุบัติเหตุปิดทางไว้

คนขับจึงหักหลบจนเสียหลักพุ่งเข้ามาข้างทางตรงที่หรันเยี่ยเธอยืนรอรถอยู่ โครม!!! เสียงรถพลิกคว่ำ พร้อมทั้งเสียงกรีดร้องของผู้ที่เห็นเหตุการณ์

อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ใช่หรันเยี่ยที่เกิดขึ้นเพียงคนเดียวแต่มีคนที่ยืนรอรถมารับได้รับบาดเจ็บไปอีกหลายคน

มือที่ยังกำมือถือไว้แน่นของหรันเยี่ย เข้าอยู่ที่หน้าของเกมปลูกผักที่เธอเล่นค้างไว้ หากเธอได้ลืมตาขึ้นมามองก็จะพบว่าด่านสุดท้ายที่เธอเล่น อีกเพียงแค่นิดเดียวเธอก็จะผ่านมันไปได้เสียแล้ว