"ไม่ทานข้าวเหรอลูก"
"ลูกไม่หิวค่ะ"
"นอนดึกเหรอ...ตาบวมเชียว"
คนเป็นพ่อทักท้วงลูกสาว พลางยกกาแฟขึ้นมาดื่ม ก่อนจะหันไปสั่งให้เธียรหยิบของมาให้
"เธียร! หยิบกล่องยามาให้ฉันที"
"นี่ครับท่าน"
"นั่นมือไปโดนอะไรมา"
คำทักท้วงของเจ้านายทำให้เธียรรีบชักมือกลับ ก่อนจะถอยออกมา ในขณะที่อีกคนเหลือบมามองเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเป็นห่วง แต่พอเห็นท่าทีที่เฉยเมยของเขา เธอก็เลือกที่จะหันไปทางอื่นพยายามไม่ใส่ใจ
"อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ ผมไม่ทันระวัง"
" ช่วงนี้สติไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยนะ คราวหน้าก็ให้ระวัง"
"ครับท่าน"
"ลูกไปเรียนก่อนนะคะ"
"ออ...เธียรไปส่งคุณหนูด้วย"
"เอ่อ...คุณพ่อคะ ลูกจะให้พี่วาริชไปส่งค่ะ ให้พี่เธียรพักผ่อนเถอะค่ะ"
"แหม...เดี๋ยวนี้วาริชทำหน้าที่รับส่งเองทั้งเช้าทั้งเย็นเชียว ก็ดีนะ...พ่อจะได้ให้เธียรไปทำอย่างอื่นที่สำคัญกว่านี้"
นุดีนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหยิบกระเป๋าและข้าวของ
