"ญาติรอด้านนอกนะคะ"
"คุณหนู...ฮึก ๆ"
"พี่เธียร...ใจเย็น ๆ นะพี่ นุดีต้องปลอดภัยครับ"
"พี่ใจจะขาดแล้วยิว"
"ผมเข้าใจครับพี่ แต่พี่ต้องเข้มแข็งนะ"
เธียรทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ ก่อนจะก้มลงปล่อยความอัดอั้นออกมาทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดทรมานนี้ มันช่างสาหัสเหลือเกิน
เธียรหยิบกล่องของขวัญในกระเป๋าเสื้อออกมาแกะทั้งที่น้ำตายังไหล พอของขวัญข้างในปรากฏขึ้นแก่สายตา ยิ่งทำให้เธียรร้องไห้หนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
"เธียร!"
"แม่...นุดี..."
เธียรมองหน้าคนเป็นแม่ด้วยความเจ็บ ก่อนจะโผเข้ากอดแม่ ด้วยความรู้สึกที่แสนจะทรมาน
"นุดีท้องครับแม่ ฮือ ๆ ลูกของผม...เธอท้องลูกของผมครับแม่...ฮือๆ "
แม่นายสายคำถึงกับน้ำตาไหล สงสารลูกจับใจ ความรักที่คนเป็นแม่มีต่อลูก มันทำให้แม่นายเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นลูกเป็นทุกข์ไม่ว่าเรื่องใด
คำพูดของเธียรที่เอ่ยกลับแม่ ทำให้คนที่ตามมาทันได้ยินเข้าอย่างชัดเจน แทบล้มทั้งยืนอีกรอบ จนเห
