“ซื้อกินได้ แต่การทำกินเองก็มีคุณค่าทางจิตใจอย่างหนึ่ง” ตฤณพูดอย่างเย็นชา วูบหนึ่งเขาก็นึกสงสารเธออยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ คิดกับเธอแค่เพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น เขาจึงอยากให้เธอตัดใจ
ตุ๊กตาขอตามตฤณไปทำงานด้วย เขาไปส่งดอกไม้ เธอก็อยากไปด้วย แต่เขาไม่ให้เธอไป เธอเลยสะกดรอยตามเขาไป และเธอก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจที่ตฤณไปแอบมองปิ่นแก้วที่ทำงานทุกวัน เขารักผู้หญิงคนนั้น ตุ๊กตาบอกตัวเองในใจ
เธอฮึดสู้ขึ้นมา กลับมาทำอาหารให้เขารับประทาน แต่เพราะไม่เคยทำอาหารมาก่อน นอกจากรสชาติอาหารจะห่วยแล้ว อาหารก็ยังไหม้ กินไม่ได้อีกด้วย อย่าว่าแต่ตฤณเองที่ไม่อยากกิน เธอเองยังไม่อยากกินอาหารฝีมือของตัวเองเลย
ตุ๊กตานั่งมองมือตัวเองที่มีทั้งแผลมีดบาด และน้ำมันจากการทอดปลาที่กระเด็นมาโดนแขนแล้วน้ำตาซึม
“มานั่งทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้จ๊ะ” ติยากรเอ่ยถามตุ๊กตาที่มานั่งอยู่ในที่มืดๆ กลางห้องนั่งเล่นคน
