“เป็นคนดีอยู่ดีๆ เสือกเป็นคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านก็ต้องโดนแบบนี้” รัชนกพูดขึ้นหลังจากเปิดตาและคลายผ้าปิดปากของสองหนุ่มสาวเรียบร้อยแล้ว
“ทำแบบนี้มันบาปนะครับพี่นก พวกมันก็มีชีวิตจิตใจ” ตฤณพูดขึ้นมาในทันทีที่ผ้าปิดปากถูกคลายออก
“ไอ้หมาขี้เรื้อนข้างทางน่ะเหรอ มันจะไปมีประโยชน์อะไร ฉันให้คน แล่เนื้อพาไปส่งร้านเนื้อย่างก็เห็นพวกมึงๆ ไปนั่งแดกกันอย่างเอร็ดอร่อย”
ปิ่นแก้วได้ยินดังนั้นก็แทบอาเจียนออกมา ถ้าเธอรอดชีวิตออกไปได้ จะไม่กินเนื้อย่างอีกตลอดชีวิต ยกเว้นที่บ้านของตัวเอง
“พี่เอาเนื้อพวกมันส่งขายร้านเนื้อย่างด้วยเหรอ” ตฤณถามอย่างตกใจ รู้สึกพะอืดพะอมเหลือกำลัง
“ใช่ เนื้อพวกมันนี่โคตรดีไม่มีมันเลยสักนิด เนื้อนิ่มเหมือนหมูเหมือนไก่นั่นแหละ ดีเสียอีก ไม่ติดมัน เห็นสาวๆ ชอบกินเนื้อไม่ติดมันกันนักเพราะกลัวอ้วน” รัชนกพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนเหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องลมฟ้าอากาศ
“ผมไม่คิด
