“จะเก็บทั้งหมดเลยหรือเพคะ แต่บริเวณนี้เป็นสวนท้อที่ฮ่องเต้ยกให้เสวียหวงกุ้ยเฟยไปแล้วนะเพคะ เพราะพระนางโปรดดอกท้อและชอบเสวยผลท้อมาก ห้ามผู้ใดเข้ามายุ่มย่ามในสวนท้อสวรรค์แห่งนี้”
“เจ้าคิดว่าเสวียหวงกุ้ยเฟยจะกล้างหวงลูกท้อกับเราอย่างนั้นหรือ พวกเราพี่หญิงน้องหญิงรักใค่รปรองดองกันนางคงไม่คิดเช่นนั้นหรอก พวกเจ้าดูถูกน้ำใจของนางเกินไป” หนิงซูเยว่กลั้วหัวเราะในลำคอ
ลำคอระหงตั้งตรงแล้วชี้นิ้วเรียวงามที่มีที่ครอบนิ้วทำจากทองคำฉลุลายชี้ตรงไปที่ส่วนท้อสวรรค์อันเป็นของหวงแหนของเสวียหวงกุ้ยเฟย
“พระสวามีข้ายังแบ่งให้นางยืมไปใช้ได้ นางกล้าหวงกระทั่งลูกท้อแก่ข้าผู้เป็นภรรยาหลวงก็เอาสิ ต้นไหนพวกเจ้าเก็บไม่ถึงก็เรียกทหารให้มาโค่นซะ เราจะได้เก็บกันอย่างสะดวก เก็บผลท้อกลับไปให้หมด กินไม่หมดข้าจะทำไปขาย”
“เพคะฮองเฮา” เหล่านางกำนัลรีบขานรับ โดยเฉพาะเหมยเอี้ยนรีบเดินนำนางกำนัลไปเก็บผลท้อตามพระบัญชาของฮองเฮา
