หนิงซูเยว่ย่นหัวคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย “ฝ่าบาทหมายถึงเรื่องอะไรเพคะ”
“เมื่อกลับถึงวังหลวงแล้วเจ้าต้องอยู่แต่ในตำหนักข้าจะส่งทหารราชองค์รักษ์ไปคุ้มกันเจ้าให้มาก ถ้าหากว่าข้าไม่สั่งให้เจ้าออกมาจากตำหนักเจ้าก็จงอย่าออกมาเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่”
“เกิดเรื่องใหญ่อะไรหรือเพคะ หม่อมฉันถึงต้องอยู่แต่ในตำหนักหรือว่าจะมีคนคิดกบฏ”
หยางจื่อพยักหน้า สีหน้าอึมครึมดวงตามืดทะมึนขึ้นเต็มสิบส่วน หนิงซูเยว่ขนคอเย็นเฉียบคำว่ากบฏทำให้นางอดหวาดหวั่นไม่ได้ กระนั้นนางก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา
“ข้ายังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เรากลับวังหลวงกันก่อน และเจ้าก็จงทำตามที่ข้าบอก”
“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”
“จางกงกง” หยางจื่อเรียกสีหน้าเครียดขรึม ข่าวที่ได้ยินทำลายความสงบสุขในใจของเขาให้มลายหายไปจนหมด เขาต้องรีบกลับไปบัญชาการที่วังหลวงก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป “เตรียมเกี้ยวกลับวังหลวงเร็วที่สุด”
“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่
