หยางจื่อรู้สึกว่าเขาถูกโยนลงมาจากที่สูงอย่างแรงแต่เมื่อความมึนงงเริ่มจางหายเขาก็กู่ก้องร้องเรียกออกมาเสียงดัง “ดั่งฝัน ดั่งฝันเจ้าอยู่ไหน”
เขาร้องเรียงหาเพียงนางผู้เดียว ภาพสุดท้ายขณะที่ประตูกาลเวลาจะปิดลง เขาเห็นเงาร่างชราร่างหนึ่งเหมือนเฒ่าจันทราที่เขาเคยกราบไหว้เร่งให้เขารีบก้าวเข้ามาในประตูกาลเวลานั้น ดวงตามังกรมองจ้องประตูมิติมีเพียงหญิงสาวคนเดียวที่ก้าวผ่านประตูกาลเวลาออกมา
จู่ๆ ประตูช่องว่างแห่งกาลเวลาที่นำพาเขากับเธอกลับมาที่นี่ก็พลันหายวับไปนั่นหมายความว่ามีหญิงสาวกลับออกมาได้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น
“ฝ่าบาท ฮองเฮาเสด็จกลับมาแล้ว” แม่ทัพลู่เคอตัวรีบทำความเคารพแล้วลอบมองฮองเฮาด้วยดวงตาทอประกายแห่งความหวังท่าทีสงบเรียบร้อยของนางนั้นดูคุ้นตายิ่งนัก
หยางจื่อเพ่งมองนาง “ดั่งฝัน เป็นเจ้าใช่ไหม เจ้าเจ็บตรงไหนบ้างหรือไม่” พระองค์รีบเข้าไปประคองนางด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ดวงหน้างดงามหลบตา
