หนิงซูเยว่นอนต่อด้วยความอ่อนเพลียช่วงนี้นางเหนื่อยง่าย มึนศีรษะบ่อยครั้ง สั่งสนมชายางดเข้าเฝ้าจนกระทั่งเที่ยงนางถึงตื่นขึ้นอีกครั้ง แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นางกำนัลก็เตรียมเครื่องเสวยเสร็จ นางกินข้าวไปสองถ้วยด้วยความหิว จึงเช็ดมือแล้วไปนั่งเอนหลังที่ตั่งนุ่ม ไม่นานก็มีขันทีนำสิ่งของพระราชทานจากฮ่องเต้มาให้
หนิงซูเยว่หยิบสิ่งของแต่ละชิ้นขึ้นมาดู ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเพราะของที่ประทานมามีทั้งยาบำรุง เครื่องประดับล้ำค่า แต่ที่เรียกความสนใจของหนิงซูเยว่ได้มากที่สุดคือภาพอักษรที่เป็นลายพระหัตถ์ของหยางจื่อเอง เขาเขียนอักษรมาให้นาง มันอ่านได้ว่า
‘รัก’
“คนบ้าทำอะไรแบบนี้ก็เป็น” หนิงซูเยว่เขินแล้วเผลอบิดม้วนใบหน้าแดงระเรื่อจนนางกำนัลลอบมองด้วยรอยยิ้ม
“พวกเจ้ามองอะไรไม่เคยเห็นคนกำลังเขินหรือไง ใครแอบยิ้มข้าจะตัดเบี้ยหวัดเสียหนึ่งส่วน” นางพูดหยอกนางกำนัล หากแต่ริมฝีปากยังปรากฏรอยยิ้ม
หยางจื่อเขียน
