คนงานในบ้านกลับไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว พี่เลี้ยงและพยาบาลก็เพิ่งกลับบ้านไปเมื่อสักครู่ เสียงร้องของคุณชายก็เริ่มต้นนับตั้งแต่ตอนนี้ มือหนาของพ่อโอบอุ้มลูกชายเอาไว้แนบอก แล้วโยกตัวไปตามจังหวะของเพลง ปล่อยให้แม่ได้เอนหลังลงบ้าง เพราะวันนี้ โทรมากี่รอบ ก็อุ้มลูกอยู่ตลอด
“คุณสายฟ้า มันเป็นยังไง บอกผมสิครับ “ พ่อถามลูกชายที่ร้องโยเย ไม่ยอมนอนลงบนฟูก พอหลังลงพื้นที่นอนก็ร้องออกมาทันที
“คุณครับผมจะอุ้มคุณทั้งคืนเลยครับ “ พ่อที่สวมเสื้อยืดตัวเก่า กางเกงขาสั้นอุ้มลูกมาเดินวนรอบห้อง แล้วหอมลูกชายที่เงียบเสียงทันทีที่พ่ออุ้ม
“เกินไปนะ เกินไปมาก ทำไมอ้อนกันขนาดนี้ “ พราวรุ้งมองพ่อลูกที่เดินกอดกันไปมาทั่วห้อง แล้วหยิบสมุดนัดฉีดวัคซีนของลูกออกมา
“พรุ่งนี้หมอนัด รุ้งพาลูกไปเองได้ “ พราวรุ้งบอกกับคนเป็นพ่อ แล้วเตรียมเอกสารของลูกใส่กระเป๋าเอาไว้ก่อน ตั้งใจจะพาลูกไปเอง ไม่อยากให้คนที่ต้องไปทำงานห่วงก
