หลงรัก คุณอาหมอ

กาลเวลาเปลี่ยนแปลง

ตื้ด ตื้ด ตื้ด

(“ว่าไงเจ หลินโทรไปตั้งหลายสาย ไม่รับสาย”) เมื่อแฟนสาวรับสายก็ร่ายยาว

“ขอโทษหลิน เจติดธุระกับญาติ ๆ” เขาบอกไป

(“นึกว่าติดหลานสาวแจเสียอีก”) เธอรู้เรื่องนี้ดี

“อื้อ ไว้เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะหลิน ดึกแล้ว”

(“อื้อ เจอกันพรุ่งนี้ รักเจนะ”)

“รักหลินครับ”

พวกเขาคบหากันมาได้สองปี ฐานะทางบ้านร่ำรวยทั้งคู่ เวลาอยู่นอกบ้านรวมกับเหล่าเพื่อนฝูงเขาจะเป็นอีกแบบ ซึ่งแตกต่างกับเวลาอยู่ที่บ้านกันคนละขั้ว

เจษฎาวางสายจากแฟน เขาก็เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว จากนั้นจึงมานั่งอ่านหนังสือ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ความง่วงเข้าปกคลุม สายตาเริ่มจะปิด ก่อนพาตัวเองล้มลงที่นอนเข้าสู่ห้วงนิทราหลับใหล

เช้าวันใหม่

ก๊อก... ก๊อก…

“คุณอาเจ ตื่นหรือยังคะ” เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงเรียกดังอยู่ที่หน้าห้องนอน

หลานสาวตัวน้อยในชุดนักเรียน ถักผมเปียทั้งสองข้าง อยู่มือไขว้หลังรอชายหนุ่ม

“สวัสดีครับสุดสวยของอาเจ” ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาเจอหลานสาว เขาทักทาย

“สวัสดีค่ะคุณอาเจ ไปทานข้าวกันได้หรือยังคะ เดี๋ยวคุณแม่บ่น ว่าลงไปช้าค่ะ ไปกันค่ะ” เด็กน้อยช่างเจรจา ยิ้มให้คุณอาหนุ่ม

“ไปกันครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” มือน้อย ๆ ยื่นให้ชายหนุ่มจูงลงบันได โดยไม่ร้องให้อุ้มเหมือนทุกวัน

“หือ”

“หนูเดินเองดีกว่าค่ะ หนูกลัวคุณอาเจปวดแขนค่ะ อีกอย่างน้องแพรโตแล้วค่ะ” เด็กน้อยพูดแย้งขึ้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โตแล้วจริง ๆ เหรอน้องแพร” เจษฎาขบขันในคำพูดหลานสาว

“จริงค่ะ น้องแพรโตแล้วจริง ๆ ค่ะ” หลานสาวตัวน้อยหันมาฉีกยิ้มหวานเห็นฟันขาว ๆ ให้กับคุณอา

“อ้าว ๆ โตก็โตครับ ไปทานข้าวกันเลย”

“ค่ะ ไปกันเลยค่ะ”

ทุกคนต่างนั่งประจำที่ตัวเอง มื้อเช้าง่าย ๆ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง

“หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะคุณอาเจ” หลังจากทานข้าวเสร็จ หลานสาวยกมือไหว้

“ครับผม” อาหนุ่มยิ้มให้สองสามีภรรยาขับรถไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน ก่อนไปโรงพยาบาล ส่วนเจษฎาขับรถอีกคันไปโรงเรียน ที่เขาขับรถไปเองได้เพราะเป็นโรงเรียนเอกชน ค่าเทอมแพงลิ่ว

ระหว่างที่สอบเสร็จ หลังจากนั้นแค่วันเดียว เจษฎาก็ขึ้นเครื่อง เดินทางไปยังต่างประเทศทันที หลานสาวร้องไห้หนักมาก ปากพร่ำคิดถึงคุณอาตลอดเวลา

จนคนเป็นแม่แทบร้องไห้ตาม สงสารลูกแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงอุ้มลูกแนบอกมองน้องชายสามีเดินจากไป คำปลอบใจต่าง ๆ ที่มอบให้ลูกน้อยแทบไม่มีประโยชน์

เมื่ออีกคนเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมฟัง นานนับหลายชั่วโมง กว่าลูกสาวจะทำใจได้ ความผูกพันที่สองคนมีให้กันมันช่างมากมายเหลือเกิน

ตลอดเวลา ที่อยู่ต่างแดน เขาใช้ชีวิตแบบชายวัยรุ่นทั่วไป เมื่อเหตุเกิดทำให้เขาต้องเลิกร้างกับแฟนสาว

เมื่อสองปีก่อน จากคนที่อบอุ่นกลายเป็นเยือกเย็น กินดื่มเที่ยว แต่เขาไม่เคยทิ้งการเรียน แม้เขาจะเรียนหนักแค่ไหนก็ตาม ชายหนุ่มสามารถเรียนจบหมอตามที่พี่ชายต้องการ

หลังจากเรียนจบก็สมัครทำงานในโรงพยาบาลที่โด่งดังในต่างประเทศ แพทย์แผนกผ่าตัด เขาต้องการหาประสบการณ์ ทั้งที่ควรกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลของตัวเอง

ชายหนุ่มให้เหตุผลกับพี่ชาย คนเป็นพี่ชายทำอะไรไม่ได้ แต่หวังว่าน้องชายจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้

ประเทศอังกฤษ

ตื้ด ตื้ด ตื้ด…

“หวังว่าแกคงไม่ลืมสัญญานะเจ” เมื่อบทสนทนาระหว่างคนสองคน

(“ครับ ผมไม่ลืมแต่ตอนนี้ยังไม่อยากกลับ ผมขอทำงานที่นี่อีกสักระยะแล้วกัน”)

“สักระยะของแก มันอีกเมื่อไหร่วะ”

พี่ชายอยากให้น้องชายกลับมาเร็ว ๆ เมื่อร่างกายพี่ชายไม่แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน

(“ไม่รู้ครับ”) น้องชายให้คำตอบที่ไม่แน่นอน เพราะเขายังไม่อยากกลับตอนนี้

“แกไม่คิดจะมาให้ทุกคนที่บ้านเห็นหน้าตาแกหรือไง แกทำตัวเหมือนหายสาบสูญ แกคิดอะไรอยู่วะ”

(“ผมไม่ได้หายไปไหนนี่ครับ พี่ยังติดต่อผมได้ตลอด”) เจษฎานั่งดื่มเหล้าในบาร์ใกล้ที่พัก

“ไม่รู้ล่ะ ฉันให้เวลาแกอีกหนึ่งปี แกต้องกลับมา” ปกติพี่ชายอย่างคุณพิเชษฐ์ไม่เคยขึ้นเสียงกับน้องชายสักครั้ง วันนี้ต้องยื่นคำขาดกับชายหนุ่ม ก่อนคนเป็นพี่จะตัดสายนั่งถอนหายใจ เขากลุ้มใจที่น้องชายคนเดียวเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ เพียงเพราะเลิกกับแฟน แต่ไม่เคยคิดว่า น้องชายจะอยู่ที่นั่นนานนับสิบกว่าปี