หมาเด็กบ้านคุณจิน

ตอนที่ 1 หมาตัวโปรด “คุณแป้งคะ ฮือๆๆ” เสียงจากปลายสายของเลขาสาวคนเก่งของประธานวิโรทัยที่ตอนนี้ควบเปลี่ยนมาเป็นJWP ถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอจิน” “ฮือๆ คุณแป้ง วันนี้จินลางานนะคะ” “ได้ซิ มีเรื่องอะไรเหรอเปล่า” คุณศรัญญาประธานบริษัทถาม จินตนา เลขาที่อายุไล่เลี่ยกัน เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากปลายสาย เนื่องด้วยที่ผ่านมาลูกน้องคนนี้ทำงานเก่งและแทบจะไม่เคยลางานเลยสักครั้ง จนคุณอัครเรช สามีของเธอให้ดูแลรับผิดชอบ หลายอย่างในบริษัททั้งวิโรทัยและสิริวัฒนา “เจ้าบ๊อบบี้ หมาของจินไม่สบายค่ะ ..คุณแป้ง” จินตนาบอกเสียงสั่นก่อนจะปล่อยโฮออกมา ด้วยเกินจะอดกลั้น การไม่สบายหลายวันของเจ้าบ๊อบบี้ทำให้เธอทรมานใจอย่างเหลือล้น กินไม่ได้นอนไม่หลับและแทบไม่มีสมาธิในการทำงานเลย “อ้าว เหรอ แล้วหาหมอเมื่อวานยังไม่ดีขึ้นใช่มั้ย” เจ้านายถามกลับอย่างห่วงใย ด้วยรู้ว่าจินตนารักหมาแมวมาก และบ๊อบบี้เป็นหมาตัวโปรดของเธอด้วย ที่ผ่านมาศรัญญาไม่เคยเห็นจินตนา ร้องให้หรือหวั่นไหวกับเรื่องใดเลยสักครั้ง แต่กับเจ้าบ๊อบบี้นี้เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ทำนบน้ำตาของเลขาคนเก่งไหลได้ไม่หยุด “ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ตอนนี้ให้น้ำเกลืออยู่ จินต้องคอยป้อนน้ำและเกลือแร่ทุกสองชั่วโมงค่ะ” ปลายสายยังคงสั่นเครือ “เคๆ ลาไปเลยนะจิน ไม่ต้องห่วง คุณเรชฝากขอบใจด้วยนะสำหรับงาน ฟางเซิ่นที่ไปฮ่องกงเดือนก่อน” เจ้านายสายบอกก่อนจะตัดสายไป จินตนาวางสายเจ้านาย แล้วถอนหายใจเข้าปอดลึก มือซับหยาดน้ำตาที่ไหลริน ก่อนจะเดินมายังกรงใหญ่ที่เจ้าหมาโกลเด้นขนน้ำตาลนอนหายใจอย่างติดขัด “อดทนนะบ๊อบบี๊ เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว อีกชั่วโมงกินอาหารเปียกนะคนเก่ง” มือเรียวสวยของเธอลูบหัวของมันเบาๆ สบตาที่กระตือรือร้นเมื่อหญิงสาวไปนั่นใกล้ แต่เหมือนมันไม่มีแรงที่จะพยุงตัวขึ้นเลย “แม่ไม่ได้ไปไหน แม่อยู่นี่แหละวันนี้แม่ลางานแล้ว” หน้าสวยก้มลงกระซิบข้างหูเจ้าบ๊อบบี้ และเหมือนมันจะเข้าใจและพยายามกระดิกหางรับอย่างลิงโลด ตอนนี้ บ๊อบบี้ ต้องการกำลังใจที่สำคัญจากเธอมาก และเธอจะไม่ยอมทิ้งมันไปไหนเด็ดขาดจนกว่ามันจะดีขึ้น ไม่ว่าจะมีเรื่องใดที่สำคัญแค่ไหนก็ตาม เพราะตอนนี้ ชีวิตของเจ้าบ๊อบบี้สำคัญที่สุด จินตนาใช้เวลาทั้งวันในการดูแลเจ้าหมาตัวโปรด ทั้งคอยป้อนน้ำและอาหาร เปลี่ยนเบาะรองและกะบะทราย จริงๆแล้วเธอเลี้ยงหมาไว้สามตัว อีกสองตัวเป็นพุดเดื้ลชื่อจูดี้และบิวตี้ สองตัวนั้นไม่ค่อยมีปัญหาเพราะส่วนใหญ่จะอยู่ในห้อง แต่เจ้าบ๊อบบี้ที่หมาตัวผู้แสนขึ้อ้อนนี้ มีบ้างที่ชอบหลุดออกไปนอกบ้านเวลาเธอเปิดประตูรั้วทิ้งไว้ และมีวันหนึ่ง มันวิ่งตามเธอออกไปตอนทำงานเพราะปิดประตูไม่สนิท และรถที่สวนมาก็ชนเข้าเต็มแรง วินาทีนั้นเหมือนหัวใจเธอจะแตกสลาย จินตนารีบนำมันส่งโรงพยาบาลทันที ถึงแม้มันจะพ้นขีดอันตราย และหมอให้กลับบ้านแล้วแต่ตอนนี้มันก็ยังเดินไม่ได้ และเธอคงต้องดูแลมันอย่างใกล้ชิด “วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเหรอจ้ะ” ป้าข้างบ้านถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นจินตนา ก้มๆเงยๆล้างอุปกรณ์ของหมาแมวอยู่หลังบ้าน “เปล่าค่ะ วันนี้ลา” หญิงสาวตอบอย่างเสียไม่ได้ กับความใส่ใจของป้าข้างบ้าน ความจริงถ้าไม่ได้เลี้ยงหมาแมวเธอคงจะไม่มาซื้อบ้านเดี่ยวนอกชานเมืองอยู่แบบนี้หรอก เพราะเธอยังโสดและอยู่คนเดียว แต่ที่ซื้อบ้านหลังใหญ่มีพื้นที่กว้างแบบนี้ก็เพื่อเลี้ยงหมาสามตัว แมวอีกสี่ตัวเท่านั้น ถ้าไม่ใช่สาเหตุนี้เธอคงจะยังอยู่คอนโดห้องเล็กๆ จินตนารีบเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน เมื่อป้ายังคงเกาะรั้วและจะถามต่อ ด้วยไม่อยากจะตอบคำถามให้อีกมากมาย อีกทั้งฝนเริ่มจะตั้งเค้าแล้ว เธอจึงเก็บผ้าห่มและเบาะของเจ้าบ๊อบบี้เข้ามาเก็บ ซ่าๆๆๆ ฝนตกหนักหลายชั่วโมงตั้งแต่บ่ายจนเย็น ทำให้หญิงสาวกังวลเล็กน้อย ด้วยเกรงว่าน้ำจะท่วมหน้าบ้าน อีกอย่างฝนตกแบบนี้พรุ่งนี้เช้ารถเก็บขยะอาจจะไม่เข้ามาเก็บขยะก็ได้ “เอาถุงขยะมาไว้ในบ้านก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยเอาออกไปวางใหม่” หญิงสาวบอกเจ้าจูดี้กับบ๊อบบี้ แล้วเดินมาหน้าบ้าน ซู่ๆๆ ฝนยังคงตกต่อเนื่องเป็นระยะจนน้ำเริ่มเจิ่งนอง ถุงขยะหลายใบที่มัดปากวางไว้หน้าบ้านเหมือนจะเริ่มลอยไปมา จินตนาคว้าร่มและไว้แน่นรีบวิ่งไปยังถุงขยะที่กองไว้ข้างถังใบใหญ่ “ฮือๆฮึก” เสียงบางอย่างเหมือนมีใครคนหนี่งอยู่ตรงมุมของถังขยะ ทำให้จินตนาชะงักเล็กน้อย พยายามเพ่งสายตามองผ่านสายฝนท่ามกลางเสียงสลัวที่มีไฟหน้าบ้านจากพลังงานแสงอาทิตย์ “คะ ...ใครกัน” หญิงสาวตะโกนถาม เมื่อเดินเข้าไปใกล้แล้วเงาตะคุ่มนั่งกลางสายฝนอยู่ข้างถังขยะ ...เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝนเท่านั้น “ฉันถามว่าใคร มาทำอะไร” จินตนาตะโกนถามอีกครั้ง หันซ้ายแลขวาเผื่อรปภ.หมู่บ้านจะผ่านมาทางนี้ แต่ฝนตกแบบนี้แม้แต่หมาสักตัวยังไม่เดินผ่านมาให้เห็น หญิงสาวตัดสินใจคว้าท่อแปปที่วางไว้ตรงแนวรั้วบ้านก่อนจะเดินเข้าไปไกล้ ด้วยกลัวว่าอาจเป็นพวกขโมยมาแอบซุ่มดูเธอ แม้จะมีรปภ.ก็จริง แต่เธอเป็นสาวโสดอยู่บ้านคนเดียวไม่ควรจะวางใจใดๆทั้งสิ้น “บอกมาว่าเป็นใคร ไม่งั้นชั้นตี!” พลั๊วๆ หญิงสาวหวดท่อแปบไปเต็มแรง บนร่างที่นั่งก้มหน้าหันหลัง ก่อนที่ร่างนั้นจะขยับและคว้าท่อแปปในมือเธอไว้ “โอ้ย..ยะ อย่าตีผมครับพี่!” เสียงจากชายหนุ่มผู้นั้นร้องขึ้น ทำให้แรงที่ฟาดท่อแปปไปสั่วไหว จนร่างของเธอเซถลาเล็กน้อย ร่มในมือหลุดและตกลงพื้น ก่อนที่ร่างของเธอจะเซและล้มลงบนพื้น พลั่ก! “อะ..โอ้ย” บั้นท้ายงามงอนของเธอกระแทกพื้นซีเมนต์อย่างแรง จนรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่าง ชายหนุ่มหน้าตื่นที่เปียกปอนข้างถังขยะวิ่งเข้ามาใกล้ มองเธออย่างตื่นตระหนก “ชะ...ขอโทษครับพี่ เจ็บมากมั้ย” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเหมือนตกใจอยู่พอควรและย่อตัวลงข้างๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ จินตนากระพริบตาถี่เร็วทั้งหยาดน้ำฝนที่เกาะเปลือกตา ทั้งใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเปียกชื้นที่ยื่นมาตรงหน้า “ลุกไหวมั้ยครับ” หน้าหล่อเหลาคล้ายลูกครึ่งถามต่อ ลมหายใจผ่าวร้อนของเขาชิดใกล้เพียงคืบ ดวงตาคู่สีนิลเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสันมองที่เธอด้วยความห่วงใย ดูท่าทางน่าจะอายุยี่สิบต้นๆ น่าจะเป็นน้องของเธอถึงใช้สรรพนามเธอว่าพี่ “อะ ..โอ้ย” หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อจะขยับตัวลุก และมือหนาของเขาก็มาจับต้นแขนเธอไว้แน่น ก่อนจะบอกว่า “อย่าเพิ่งขยับลุกครับ ... เดี๋ยวผมอุ้มพี่เอง”