EP.06 ทำความรู้จัก
1233 Words
EP.06 ทำความรู้จัก
เซเลน่าก้าวสายตามองไปร้านอาหารหรูอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะคนที่เธอใส่ใจตอนนี้คงจะหนีไม่พ้นหนุ่มแว่นตรงหน้าเธอ ที่กำลังก้าวสายตาไล่มองเมนูด้วยความตั้งอกตั้งใจ
“จะมองอะไรจริงจังขนาดนั้น ปกติเป็นคนกินยากเหรอ” เซเลน่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความเหนื่อยใจ
“เปล่าผมมีเมนูประจำอยู่แล้ว แต่กำลังดูว่าคุณน่าจะชอบทานอะไร คุณมีอะไรที่ชอบทานเป็นพิเศษรึเปล่า”
“สาบานว่าไม่รู้เหรอว่าฉันชอบอะไร” เซเลน่าเอียงคอมองด้วยสายตากวนประสาท
“ผมรู้ครับว่าคุณคงชอบกินผู้ชาย ถ้าร่างกายคุณพูดได้คงบอกว่าอยากกินอาหารเหมือนกัน”
“ฉันชอบกินอะไรที่มันทานง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก”
“อาหารส่วนใหญ่ก็ตักเข้าปากแล้วเคี้ยวๆ กลืนทั้งนั้นแหละครับ คุณกินเนื้อไหม” ไรอัลถอนหายใจด้วยความหนักใจ
“กินได้”
“งั้นเอาสเต๊กสองจาน”
“นายชอบสั่งอาหารให้ผู้หญิงรึไง มันน่าเบื่อนะผู้ชายที่ชอบทำเป็นรู้ดีไปหมด”
“ผมชอบใส่ใจคนที่มาด้วยกันมากกว่าครับ ผมชอบที่จะทำให้คนที่อยู่กับผมมีความสุข และก็รู้สึกดีที่อยู่กับผม”
“ฉันพึ่งบอกคุณไปเองนะว่ามันน่ารำคาญ”
“อาจจะเป็นอย่างนั้นมั้งครับ แต่คงไม่ใช่สำหรับทุกคน”
“ขนาดโดนแฟนเก่าทิ้งนายยังไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกเหรอ”
“ถ้าเธอทิ้งผมเพราะผมไม่ดี ผมพร้อมจะแก้ไข และปรับปรุงตัวเสมอ แต่เธอไปเพราะเหตุผลส่วนตัว ซึ่งผมมองว่ามันไม่ใช่ความผิดของผม เพราะฉะนั้นผมไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร พอต่อให้ผมดี หรือเลวแค่ไหนเธอก็ไม่กลับมาอยู่ดี ที่สำคัญผมอยู่คนเดียวได้ และก็ยังไม่เจอคนที่พร้อมจะให้ผมทุ่มเทด้วย”
“ถามแค่สั้นๆ ตอบยาวเชียวนะ คิดว่าฉันมีเวลาว่างมาฟังนายทั้งวันรึไง”
“อย่างน้อยก็เหลืออีกสิบชั่วโมง” ไรอัลไหวไหล่
รอสักพักอาหารที่สั่งไว้ก่อนหน้าก็มาเสิร์ฟ เซเลน่านั่งถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจพลางมองจานสเต๊กตรงหน้าว่ามันดูทานง่ายในความคิดของเขายังไง แทนที่เธอจะได้ตักเข้าปากกลับต้องมานั่งเสียเวลาหั่นอีก
“อะไร” เซเลน่าถามด้วยความงุนงง เมื่อจู่ๆ ไรอัลก็หยิบจานสเต๊กของเธอไป และวางของเขามาตรงหน้าเธอแทน ก่อนที่จะเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เมื่อจานสเต๊กตรงหน้าเธอมันถูกหั่นเรียบร้อยแล้ว
“แค่ใช้ช้อนจิ้มเข้าปากคงไม่ยากเกินไปใช่ไหม” เซเลน่ามองหน้าตาใสซื่อของไรอัลด้วยความเหลือเชื่อที่เข้ากล้าทำอะไรแบบนี้
“ฉันไม่ใช่แฟนคุณนะ ไม่ต้องลงทุนอะไรแบบนี้ก็ได้”
“ก็คุณบอกว่าผู้ชายแบบผมไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบ พอถึงจุดหนึ่งคุณจะคิดถึงผมเอง”
“ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย คิดว่าฉันไม่มีปัญญาหั่นสเต๊กเองรึไง ตลกปะเนี่ย”
“ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก แต่บางทีคุณอาจจะต้องการความเอาใจใส่จากคนที่คุณรักมากกว่าเรื่องบนเตียงที่คุณฝักใฝ่”
“การที่ฉันเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ เพราะคนอย่างฉันไม่ต้องการความรักต่างหาก” เซเลน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า เพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตัวเอง ตอนที่เผลอสบตากับดวงตาสีฟ้าครามผ่านกรอบแว่นก่อนหน้านี้ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทานสเต๊กในจานโดยไม่ได้พูดอะไรออกมามากกว่านั้น
“แล้วคุณอยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่”
“จนกว่าจะเบื่อมั้ง ถามทำไม” ใบหน้าหวานเหลือบมองคู่สนทนาฝั่งตรงข้ามด้วยความสงสัย
“คุณดูเหมือนผู้หญิงเก่งน่ะ น่าจะมีอะไรอย่างอื่นให้คุณได้ลองทำมากกว่านี้ แต่ถ้าคุณเลือกแบบนี้ก็ไม่ผิดอยู่ดี เพราะอย่างน้อยคุณก็รู้จักป้องกันตัวเอง”
“อันนั้นเรียกคำชมรึเปล่า หรือกำลังเหน็บแนมฉันอยู่”
“คำชมสิ ว่าแต่คุณทำงานอะไร แล้วมาที่นี่ทำไม หน้าตาไม่เหมือนคนยุโรปเลย”
“ฉันเป็นคนไทย บ้านรวยไม่มีอะไรทำก็เลยออกมาเที่ยวเล่น” เซเลน่าตอบแบบขอไปที เธอไม่อยากให้เขารู้ลึกเกี่ยวกับตัวเธอไปมากกว่านี้ “แล้วนายล่ะ คงไม่ใช่พนักงานโรงแรมธรรมดาหรอกใช่ไหม”
“ผมเป็นเจ้าของโรงแรมที่นั่น”
“ว่าแล้วเชียว พนักงานที่ไหนพักห้องชั้นผู้บริหาร” เซเลน่าพึมพำเบาๆ
“บังเอิญจังเลยนะครับ ที่คุณพักที่โรงแรมผมพอดี”
“ลดค่าห้องให้หน่อยซิ” เซเลน่าเลือกที่จะกวนประสาทโดยการไม่ตอบคำถามของชายหนุ่ม
“อยู่ฟรีเลยก็ได้ ผมเป็นคนใจดี”
“หึ ใจดีแบบนี้ ฉันติดใจเกิดอยากเกาะไม่ปล่อยขึ้นมาจะทำไงดีนะ” เซเลน่าเอียงคอถามด้วยแววตาทะเล้น ก่อนที่จะชะงักไป เมื่อไรอัลขยับใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้
“ผมไม่ชอบเด็กดื้อ เป็นเด็กดีของผมได้ไหมล่ะ”
“...” เซเลน่ารีบดึงสติตัวเองกลับมา พร้อมทั้งเบือนหน้าหนีหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มที่มองมา
ไรอัลแค่นยิ้มมุมปากเบาๆ จู่ๆ ก็รู้สึกเอ็นดูเรือนแก้มสีชมพูระเรื่อนั้นขึ้นมา หรือเพราะว่าเขาไม่เคยเห็นเธอมุมนี้มาก่อน ถ้าจากกันเร็วตั้งแต่เสร็จกิจ เขาคงไม่ได้เห็นเธอในมุมที่ต่างออกไป มุมที่เธอไม่ได้อยากแสดงมันออกมาให้เขาเห็น และเขาก็เชื่อว่าคู่นอนของเธอหลายคนก็คงเห็นเธอแค่มุมแข็งกระด้างที่เธออยากให้เห็น
“มองอะไรของนาย ไม่กินแล้วรึไง”
“อยากไปไหนต่อไหม”
“ไหนบอกจะพาไปไง มาถามทำไม”
“เพื่อคุณมีที่ที่อยากไปไง”
“อยากกลับไปนอน”
“งั้นรู้แล้วว่าจะพาไปไหน”
“ไปไหน”
“ไปดูหนังกัน คุณจะหลับในนั้นก็ได้ไม่มีใครว่าคุณหรอก”
เซเลน่าจ้องมองแววตาอบอุ่นของชายหนุ่มด้วยความลืมตัว เธอไม่เข้าใจว่าเธอพลาดอะไรไปถึงได้พาตัวเองมานั่งกินข้าวอยู่กับคู่นอนของตัวเอง หนำซ้ำเธอกับเขากำลังจะไปดูภาพยนตร์กันต่ออีก ความรู้สึกเหมือนเธอกับเขากำลังออกเดตกันยังไงยังงั้น
“ฉันไม่ชอบดูหนัง”
“ก็ไม่ได้ให้ไปดู ให้ไปนอน ลองนอนที่อื่นที่ไม่ใช่บนเตียงดูบ้างสิ มันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ”
“โรงหนังเสียงดังจะตาย ใครจะไปหลับลง”
“คนจะนอนที่ไหนก็นอนได้ ที่คุณยังกินไม่เลือกเลย”
“ปากเสีย แต่ก็จริง เพราะถ้าเลือกนายคงไม่ได้กินฉันหรอก” เซเลน่าหน้ามุ่ยหน้าให้อย่างไม่จริงจังนัก ทำให้ไรอัลหลุดหัวเราะออกมากับท่าทีที่เธอแสดงออกมา
----------------------------------------------
พ่อไมโครเวฟ
สาธุถูกหวยมาเปย์ไรท์กันถ้วนหน้านะคะ555555
- Writer
