วันนี้เกลตื่นแต่เช้าเพราะต้องเผื่อเวลา เธอยังไม่ชินเส้นทาง จากคอนโดเขาไปโรงเรียนเธอ ระยะทางพอๆกับจากบ้านเธอไปโรงเรียน แค่คนละทางก็เท่านั้น สองขาเรียวเล็กก้าวฉับๆออกจากคอนโด ตรงไปยังปากซอยเพื่อข้ามไปยังอีกฝั่ง กว่าจะถึงปากซอยระยะทางก็เกือบ1กิโลเมตร ยืนรอไม่นานรถเมล์ก็มา เกลไม่รอช้าก้าวขาขึ้นรถก่อนจะหาที่นั่ง
“เกลทางนี้”
พริ้มพลอยโบกมือให้ฉัน ฉันลงรถและเดินไปหาพริ้มพลอย
“เกลทำไมมารถสายนี้ละ แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ”
ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนจะถาม ก็ปกติฉันขึ้นอีกสาย และยังมากับทิชาตลอด
“พอดีฉันต้องไปทำงานหนะ หาเงินคืนเจ้ที่ไปกู้เขามา แม่ออกโรงบาลแล้วออกวันศุกร์”
ฉันบอกให้ทิชาโกหกพริ้มเองแหละ ว่ากู้เงินกับเจ้เจ้าของตึก
“อืมฉันดีใจด้วยนะ เจ้เขาก็ใจดีให้กู้นะ เขาจิตใจดีมากๆอะ”
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ทั้งที่ไม่อยากโกหกแต่มันจำเป็น
“อืม แม่เช่ามาหลายปี คงสงสารแหละ”
ฉันโกหกเพื่อนคำโต รู้ว่ามั
