“ไดม่อน เข้าไปทานข้าวได้แล้วลูก แม่บ้านตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วนะ”
ตั้งแต่ที่เห็นรถเธอขับเข้ามา เขาก็ชะเง้อมองอยู่ที่หน้าบ้านตัวเอง แต่ก็ไม่เห็นเธอแม้แต่น้อย
“ ครับม๊า”
ตอบผู้เป็นแม่ ทั้งที่ยังจ้องไปที่บ้านอีกหลัง
เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็อาบน้ำแต่งตัว
เตรียมไปทำงานที่ผับ แต่ก็ยังชะเง้อมองไปที่หน้าต่างห้องของพักพิง พักใหญ่กว่าเขาจะขับรถออกไป เพราะไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่อยากเจอ เขากลับมาอีกทีตอนตีสอง ทุกคนในบ้านก็หลับหมดแล้ว รวมถึงบ้านหลังข้างๆด้วย
“เฮ้อ!!!”
ไดม่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตั้งแต่วันเกิดของเธอ เขาก็ไม่ได้เจอหน้าเธออีกเลย ยอมรับว่าว้าวุ่นใจไม่น้อย และยังไม่เคยขอแลกคอนแทคกับเธอด้วยซ้ำ กว่าเขาจะตื่นก็เกือบเที่ยงแล้ว พอรู้สึกตัวก็รีบอาบน้ำแต่งตัว และลงมาข้างล่าง
“เฮ้อ!!!”
ก่อนจะต้องถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ เมื่อรถของพักพิงไม่อยู่แล้ว เขาไม่ได้เจอหน้าเธอเลยในช่วงปิดเทอม
เปิดเ
