ฉันนั่งรอพ่อที่สถานีขนส่งของจ.ขอนแก่น เพราะพ่อบอกให้ลงที่อ.หนึ่งในจ.ขอนแก่น ฉันนั่งรอพ่ออยู่นาน และก็มีคนขับสามล้อบ้าง คนขับวินมอไซค์บ้างเข้ามาถาม
“หล่าสิไปใสน้อ”(น้องจะไปไหน)
“หนูรอพ่อค่ะ”
ดีหน่อยที่เธอเคยได้ยินแม่กับป้าตาคุยอีสานกันบ่อยๆ จนเธอพอจะฟังรู้เรื่องบ้าง
“พ่อบ่มาแล้วละอ้ายว่า ให้อ้ายไปส่งบ่ อ้ายคิดบ่แพงดอก”(พ่อไม่มาแล้วหละพี่ว่า ให้พี่ไปส่งไหม พี่คิดไม่แพงหรอก)
“พ่อโทรบอกว่าใกล้ถึงแล้วค่ะ”
และก็อีกหลายต่อหลายคนที่เดินเข้ามาถามแบบนี้ จนฉันระแวงไปหมด
“เกล”
พักใหญ่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงพ่อเรียก พร้อมร่างหนาของชายวัย40ปลาย
“พ่อ”
ฉันรีบเดินไปหาพ่อ รถยี่ห้อไทเกอร์สีขาว ที่ด้านข้างมีรอยถลอกเต็มไปหมด และสีที่แตกออกตามกาลเวลา
“ รอนานไหมลูก พอดีรถพ่อสตาร์ทไม่ติด ไม่ได้ขับนานแบตเตอรี่คงเสื่อม พ่อไปตามคนมาพ่วงแบตให้อยู่”
เมื่อพ่อมาช้า พ่อก็รีบอธิบายให้ฉันฟัง
“ ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ห
