“อยู่อีกนิดก็ได้”
หน้าที่ดูเศร้ายิ้มกว้างอีกครั้ง กินข้าวเสร็จเธออยู่กับเขาอีกพักใหญ่ ก่อนจะให้เขาไปส่งที่บ้าน
“วันจันทร์พี่มารับนะ”
วันจันทร์พวกเราต้องไปบริษัทคุณเอกภพเพื่อส่งมอบสินค้าล็อตแรก
“ค่ะบ๊ายบายนะคะ”
“เกล พี่กอดหน่อยเร็ว เจออีกทีวันจันทร์เลยนะ”
จะห่างกันทีไรอ้อนตลอด
“จุ๊บด้วยดิ”
แค่กอดอย่างเดียวยังไม่พอ มีขอจุ๊บอีก
จุ๊บ
ปากเล็กจุ๊บไปที่ปากเขา ภูภูมิจุ๊บตอบอย่างชอบใจ และยอมปล่อยเธอลงจากรถไปอย่างเสียดาย
“มาแล้วเหรอลูก ทำไมไม่ชวนคุณภูมิมาทานอะไรก่อนละ”
“คุณภูมิเขารีบค่ะแม่ แล้วนี่ทิชาไปไหนคะ”
“อยู่บนห้องลูก ไปดูทิชาหน่อยไป ช่วงนี้เงียบๆ”
ฉันสาวเท้าขึ้นไปบนห้อง
“ทิชา พี่ภากรณ์ยังไม่ติดต่อมาอีกเหรอ”
“อืม ช่างเขาเถอะ ฉันใจง่ายเองแหละเกล เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันสักนิด มีแค่ฉันนี่แหละเพ้อฝันหาเขามาตั้งหลายเดือน”
ทิชาตอบเสียงเศร้า ฉันก็สงสารเพื่อนนะแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
