“เหนื่อยไหมคะ”
หลังจากลูกค้าเริ่มบางเบา คนตัวเล็กก็ใช้ทิชชู่ซับเหงื่อให้เขาเบาๆ
“ไม่เหนื่อยครับ สนุกดีออก”
เขายืนให้คนตัวเล็กได้ซับเหงื่อตามกรอบหน้าให้
“พาพี่เขาไปกินข้าวเถอะลูก มัวแต่ขายของหิวแย่”
ตั้งแต่เช้าก็วุ่น แทบไม่มีเวลาได้พัก
“พี่ไปนั่งรอเลยค่ะ หนูตักข้าวให้”
หลังจากที่เก็บร้านเสร็จในช่วงบ่าย ภูภูมิก็ต้องกลับ เพราะพรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัท
“ไม่อยากกลับไปนอนคอนโดคนเดียวเลยอะ ไปนอนกับพี่ไหมเดี๋ยวพี่มาส่งแต่เช้า”
คนตัวโตอ้อนเหมือนลูกแมว
“ไม่เอาค่ะ หนูยังต้องเปิดร้านขนมอีก เอาไว้วันเสาร์หนูเข้าไปดูงานนะคะ ฝากพี่ภูมิเช็คสินค้าให้หนูด้วย ”
จุ๊บ
ปากหนาหอมไปที่มือเล็กเบาๆ
“แล้วเมื่อไรเราจะได้อยู่ด้วยกันครับ พี่อยากอยู่กับหนูใจจะขาดแล้ว”
“หนูเรียนจบดีไหมคะ”
“โห่ นานขนาดนั้นพี่รอไม่ไหวหรอกครับ ปิดเทอมนี้เลยดีไหม ”
เมื่อคิดได้แบบนั้นคนตัวโตก็ตาลุกวาว อยากแต่งงานขึ้นมาดื้อๆ
“อี
