“เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วมานี่”
ผมดึงให้เธอตามมานั่งบนที่นอน และจับเธอนั่งที่ตักผม
“พี่รับปากว่าจะไม่มีใคร จนกว่าสัญญาเราจะหมดโอเคไหม ชมพู่แค่ไม่อยากให้แม่หาผู้ชายมาดูตัว เธอเลยแกล้งบอกไปว่าคบกับพี่ ทีนี้จะพูดดีๆกับพี่ได้ยัง”
“พี่พูดจริงเหรอคะ ไม่ได้โกหกหนูนะ”
ทีงี้มองผมตาใสแป๋วเชียว
“ไม่เชื่อก็ตามใจ พี่ขี้เกียจอธิบายแล้ว”
เขาพูดแบบไม่ใส่ใจนัก เดี๋ยวเสียฟอร์มแย่
“เชื่อก็ได้ค่ะ ”
เกลยิ้มนิดหน่อย ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง
“ถ้าเชื่อแล้วก็ไปกินข้าว พี่กินคนเดียวไม่อร่อย กับข้าวเย็นหมดแล้วมั้ง”
“ไปคะหนูหิวพอดี”
ทีงี้ดี๊ด๊าใหญ่ น่าตีก้นให้เข็ดเด็กอะไรไม่รู้เอาแต่ใจชะมัด
“เอากินปลาเยอะๆจะได้เลิกคิดฟุ้งซ่าน”
เขาตักปลาให้เธอ
“พี่ว่าหนูโง่เหรอ”
เกลถามเสียงเข้ม
“เธอพูดเองนะ”
“พี่นั่นแหละต้องกินปลาเยอะๆ ชิ”
เธอยู่จมูกใส่เขา
“หึหึ”
จนภูภูมิเผลอยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
“แปบนึงนะคะ”
เธ
