“มีแค่เสื่อกับหมอนแล้วก็ผ้าห่มนะ”
กิตติธัชเดินหอบเครื่องนอนออกมาให้ภูภูมิที่ด้านนอก
“ขอบคุณครับคุณพ่อ น้องนอนแล้วเหรอครับ”
ปากคุยกับว่าที่พ่อตา แต่ก็ชะเง้อมองเข้าไปในห้อง แต่ก็เห็นเพียงมุ้งสีชมพูลายดอกไม้
“นอนแล้ว เราก็นอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
บอกภูภูมิเสร็จกิตติธัชก็เดินเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ภูภูมิปูเสื่อนอนนอกห้องเอง
“แล้วมันจะนอนได้ไงวะ แข็งขนาดนี้”
ปูเสื่อเสร็จเขาก็ใช้มือจับเสื่อดู มันหาความนุ่มไม่ได้แม้แต่น้อย ไหนจะหมอนลายไทยนี่อีก แข็งขนาดนี้จะหนุนยังไง ไหนจะผ้าห่มผืนบางนี่อีก เกิมมาชีวิตนี้มีอะไรที่ลำบากกว่านี้ไหมเนี่ย
เพี๊ยะ!!
“โอ้ย ทำไมยุงมันเยอะแบบนี้”
ยุงกัดจนเขาคันตามเนื้อตามตัวไปหมด
“อาส์ โอ้ย”
เขานอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน ปวดหลังก็ปวด หนาวก็หนาว ไหนจะยุงอีก กลางคืนก็ไม่รู้เสียงสัตว์อะไรร้องระงมเต็มไปหมด กว่าที่จะหลับได้ก็เกือบเช้าแล้ว
“ห้าว!!!”
เขาลืมตาตื่นขึ้น
