เสียงวิ่งของเท้าป้อม ๆ ทั้งฟู่อินเหยาและปี้ถังมาถึงหน้าเรือน ดวงตาเล็กเหลือบเห็นป้าเขื่อเจี้ยยืนขวางอยู่ นางจึงวิ่งไปอีกทางแล้วปี้ถังก็จัดการถีบข้อพับของสาวใช้อำมหิตของท่านย่าเสีย จนนางต้องคุกเข่าลงเพื่อเป็นการสั่งสอน
“โอ๊ย...คุณหนูใหญ่ ท่านดื้อรั้นเช่นนี้ได้อย่างไร”
เมื่อสาวใช้ปากดีผู้นี้ล้มลงก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง ต้องชมปี้ถังที่หัวดีนักรู้จุดอ่อนของคนยามพลั้งเผลอ นับว่านางมีสหายที่รับส่งกันเข้าขานัก บางครั้งนึกว่ามาจากโลกเดียวกันเสียอีก ทั้งพูดน้อยและเข้าใจอะไรง่ายกว่าคนยุคนี้
ขณะที่เท้าของนางก้าวเข้าไปในเรือน ผู้เป็นย่าก็กำลังพูดกดดันท่านแม่ไม่หยุด
“เจ้าเป็นถึงฮูหยินใหญ่ออกมาเช่นนี้ใครจะปกครองเรือน เจ้าเก็บของกลับไปเดี๋ยวนี้นะ” จิววั่งซูชี้หน้าประกาศกร้าวให้ไป๋เฟิ่นโยว่กลับจวนตระกูลฟู่ เพราะไม่เคยมีตระกูลฟู่คนใดคิดแยกจวน เพราะนางคนเดียวที่ทำให้บุตรชายนางเปลี่ยนไป
“เหอะ...ไม่นึก
