เหลียงจื่อเพ่ยเถียงนางไม่ทันไม่พอ นางยังไม่ฟังเขาเลยสักคำ เอาแต่ด่าเขาฝ่ายเดียว ก็แค่จะมาขอโทษก็ไม่ยอมฟังอันใด
“ยายเด็กบ้า!”
เหลียงจื่อเพ่ยเดินกลับจวนเสนาบดีด้วยความกลัดกลุ้ม นอกจากจะทำเรื่องที่ตั้งใจมาไม่สำเร็จแล้ว ยังหงุดหงิดกับยายเด็กบ้านั่นอีก เขาควรปรึกษาเรื่องนี้กับท่านแม่
“บ้าอำนาจ!”
คอยดูสตรีเช่นเจ้าข้าจะไม่ชายตามอง
เหลียงจื่อเพ่ยกลับไปแล้ว แต่ฟู่อินเหยาที่แอบมองอยู่ตรงช่องหลังประตูก็หัวเราะคิดคักกับความไม่ได้ดั่งใจของบุรุษผู้นั้น
‘เหอะเอาชนะข้ามันเร็วไปสิบปี’
ฟู่อินเหยาเดินอย่างลำพองใจเข้าไปในบ้าน นางจัดการจดสิ่งของที่จำเป็นและยังไม่มีในบ้าน จากนั้นให้พี่อันซิ่วไปซื้อแล้วให้ท่านลุงอันเสิ่นช่วยขนขึ้นรถมาส่ง จนเวลาผ่านไปสองวัน บ้านก็เป็นบ้านสักที
เครื่องเรือนล้วนพร้อมสรรพ เครื่องนอนของทุกห้องก็มีครบ ต่อไปท่านแม่ก็นอนสบายได้แล้ว เหลือแค่ทายาอย่าได้ขาด
“ท่านแม่ข้าเช่า
