พสุธากลับมายังโรงแรมที่พักด้วยความเบิกบานใจ ตลอดวันเขาขลุกอยู่กับน้องภู ชวนพูดชวนแกเล่นของเล่น ความน่ารักของเด็กชายทำให้เขาหลงรักอย่างไม่รู้ตัว ยามได้พูดคุยได้หยอกล้อเล่นด้วย คล้ายเติมเต็มในสิ่งที่เขาขาดหายไปในชีวิต ชายหนุ่มหยิบแหวนที่เขาห้อยไว้บนสร้อยคอมาดู ห้าปีแล้วที่เขาสวมมันไว้แบบนี้ไม่เคยถอด รอคอยว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสได้สวมแหวนนี้ให้ใครคนหนึ่ง
“ทิพย์ คุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมติดต่อมาเลย”
พสุธารำพึงออกมา ขณะเอนกายบนเตียงนุ่มหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ในมโนนึกปรากฏภาพหญิงสาวหน้าตางดงามคนหนึ่ง ห้าปีก่อนเขาได้พบเธอที่อเมริกาในงานสัมมนาทางธุรกิจ เธอเป็นเลขาของเพื่อนนักธุรกิจของเขา ความน่ารักของเธอบวกกับการได้ใกล้ชิดร่วมทำงานด้วย ทำให้เขาติดใจเธอและตามจีบอย่างจริงจังจนพิชิตใจเธอได้
“ดินคะ ทิพย์รักดินนะคะ แต่ทิพย์ไม่มั่นใจว่าดินจะรักทิพย์มากพอ
